احمد پروین

حس قدم زدن نیست بی دوست زیر باران
گنجشک بی پناهم تنها اسیر باران

هر قطره مینوازد وقتی که دوست باشد
بی اوست پیکر من میدان تیر باران

از ابر می بریزد از چشمه شعر جوشد
برق لبش که باشد روزی سفیر باران

دلسردی ام چنین شد باران نه برف آمد
شد ناگهان جوانی اینگونه پیر باران

---

شسته ای و نگاه تو خیره بر ماه است
همیشه دلخوری ات با سکوت همراه است

خدا کند که نبینم هوای تو ابریست
ببخش! طاقت این دل عجیب کوتاه است

همیشه دل نگران تو بوده ام، کم نیست
همیشه دل نگران ِ کسی که در راه است

بتاز اسب خودت را ولی مراقب باش
که شرط ِ بردن بازی سلامت شاه است

نمی رسد کسی اصلا به قله ی عشقت
گناه پای دلم نیست! راه، بیراه است

به کوه ِ رفته به بادم ، نسیم تو فهماند
که کاه هرچه که باشد همیشه یک کاه است

ببند پای دلم را به عشق خود ، این دل
شبیه حضرت چشم تو نیست!گمراه است

به بغض چشم تو این شعر ، اقتدا کرده ست
که طاعت شب و روزش اقامه ی آه است

قصیده هرچه کند عشق را نمی فهمد
عجیب نیست که چشمان تو غزلخواه است

تو هستی و همه ی درد شعر من این جاست
که با وجود تو بغضم شکسته ی چاه است
[color=#FF0000][size=large][font=Times New Roman]