22_هیچگاه به دوستان وهمدردانم که در حال خدمت به آنهاهستم به چشم متعلقاتم نگاه نکرده ام وهمیشه خودم را ابزارو وسیله ای دردستان خداوندبرای اجرای اراده اش دیده ام،همیشه سعی کرده ام دوگوش شنواباشم وهیچگونه قضاوت ونصیحت وسرزنشی نکنم، امید واهی وبیجاندهم هرگزبه همدردانم راهکار نداده ام ودرکارهای خصوصی و مسائل خانوادگی آنهادخالت نمیکنم معمولا به مشارکتها ودرددل هایشان گوش میدهم وتجربه های خودم را البته اگرداشته باشم لخت وعریان وبدون تعارف دراختیارشان قرارمیدهم اما حق انتخاب رابه خودشان واگذارمیکنم البته عواقب وپیامدهای موردنظررابه آنها گوشزد میکنم اماتصمیم گیری نهایی رابعهده خودشان میگذارم.
باورامروزم این است که ناب ترین آگاهی ها ازدل سخترین تجربه هاخصوصا تلخ ترین آنهابدست میایدبسیاری از دوستانمان هستندکه باید خودشان امتحان کنندوتجربه بگیرند این افراد باید یادبگیرندکه مسئولیت کارهایشان راهم بپذیرند.
گمنامی تمام دوستانیکه باآنهاهمراهم بایدحفظ شود وتااین لحظه هرگز ازبالا به عنوان یک شخص برتر به همدردانم نگاه نکرده ام ،رهجویانم راتشویق میکنم که هم مشارکت کنند وهم مشورت،ودرمسیرتقویت روندایمان آوری باشندونتیجه کارهایشان رابخداوندبسپارندوبعدازتعیین هدف هایشان ورعایت توانایی وامکاناتشان ودرنظرگرفتن وشناسایی ریسک ها وخطرات کارهایشان بعداز دعاکردن وخودرابخداوندسپردن اقدام وعمل کنند.?