4 دي
آيا مي‌دانم كه عشق و دوست داشتن خود و درك ديگران تنها ابزار رهايي من از غم و افسردگي است؟ آيا مي‌دانم كه عشق را نباید در خودم حبس نکرده و بايد آن خرج دیگران كنم؟ آیا می‌دانم با نگهداري و زندانی کردن و تک‌خوری عشق ،آن را در درونم به تباهي و كينه و فساد تبديل مي‌كنم؟ امروز پي‌برده‌ام كه با دوست داشتن بيشتر خودم و ديگران بدون اين كه چشم داشت و انتظاري از آنها داشته باشم، از عشق و دوستي آن‌ها بهره بيشتري خواهم برد. آيا مي‌دانم با عشق ورزيدن به نزديكان و همسايگان آن‌ها را وادار به دوست داشتن هم دیگر مي‌كنم؟ امروز پي‌برده‌ام كه در مقابل دوستي و عشق با داشتن توقع و انتظار موجب از بين رفتن قداست عشق مي‌شود. من حقيقي وقتي پيدا مي‌شود كه در ديگران گم شده باشم. من نیاز به ارزشمندی و توجهات دارم و برای نیازم به همدردانم کمک می‌کنم و با اینکارم به منظورم می‌رسم و در کنار دوستان در برنامه‌ی خودیاری به خودم و کسانی که از من کمک می‌خواهم می‌رسم. امروز ديگران را به‌خاطر بیماری و هم‌دردی با خودم. بيشتر از قبل درك مي‌كنم. امروز من به خودم اجازه مي‌دهم كه من واقعی در این مسیر در جریان باشم و ناقل عشق و هدایای خداوند باشم، نه ذخيره کننده‌ی عشق و هدایای او.
عشق اسير نمي‌شود، ايثار كردني است!