شمه ای از داستان شورانگیز ماست .....این حکایت ها که از فرهاد و شیرین کرده اند.

..م

ما زاده عشقيم و فزاينده درديم

با مدّعيِ عاکفِ مسجد، به نبرديم

غ

غلام همت آن رند عافیت سوزم ........که در گدا صفتی کیمیا گری داند .
وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی ...........و گر نه هر که تو بینی ستمگری داند .

....س

سالکي گفتا چه داري آرزو ؟گفتم ، سکوت 
معني صد نکته را در يک سخن پيچيده ام 

" ش " 

شب از حضیض نهان سوی اوج می آیند


چو وقتِ وقت رسد، فوج فوج می آیند

ط

طفل اشکم خویش را رسوای مردم کرده است 

 می دود هر سو نمی دانم که را گم کرده است ؟

" ک " 

کسی نمانده دگر تا به تیغ ِ ناز کُشی

مگر که زنده کنی مرده را و باز کُشی

ز

زلف را گفتم سیه چونی بخود پیچید و گفت.........هرکه با خورشید بنشیند شود رنگش سیاه .
....الف

این طرف مشتی صدف آنجا کمی گل ریخته

موج، ماهیهای عاشق را به ساحل ریخته

" ر" 

روز و شب خوابم نمی آید به چشم غم پرست ........بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع .

ب