خواهر کوچکم از من پرسید: پنج وارونه چه معنا دارد؟ ... 
من به او خندیدم, گفت: روی دیوارو درختــــــــان دیدم, 

باز هم خندیدم 

گفت: دیروز خودم دیدم که مهران پسر همسایه 
پنج وارونه به مینو می داد.

آنقدر خنده برم داشت که طفلک ترسید,
بغلش کردم و بوسیدم و با خود گفتم: 

بعد ها وقتی سقف کوتاه دلت لرزید

بی گمان می فهمی پنج وارونه چه معنا دارد...؟

 

 

 

 

سهراب سپهری

دود می خیزد ز خلوتگاه من
کس خبر کی یابد از ویرانه ام ؟
با درون سوخته دارم سخن
کی به پایان می رسد افسانه ام ؟
دست از دامان شب برداشتم
تا بیاویزم به
گیسوی سحر
خویش را از ساحل افکندم در آب
لیک از ژرفای دریای بی خبر
بر تن دیوارها طرح شکست
کس دگر رنگی در این سامان ندید
چشم می دوزد خیال روز و شب
از درون دل به تصویر امید
تا بدین منزل پا نهادم پای را
از درای کاروان بگسسته ام
گر چه می سوزم از
این آتش به جان
لیک بر این سوختن دل بسته ام
تیرگی پا می کشد از بام ها
صبح می خندد به راه شهرمن
دود می خیزد هنوز از خلوتم
با درون سوخته دارم سخن
                            (سهراب سپهری)

 

 

_

 

چرا گرفته دلت، مثل آن که تنهایی

_ چقدر هم تنها!

 

_ خیال می کنم

           دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی.

_ دچار یعنی

                عاشق.

_ و فکر کن که چه تنهاست

   اگر که ماهی کوچک، دچار آبی دریای بیکران باشد.

...

_ نه وصل ممکن نیست،

   همیشه فاصله ای هست.

برای خوب دل آویز و ترد نیلوفر،

همیشه فاصله ای هست.

   دچار باید بود

&nbsx; وگرنه زمزمه ی حیرت میان دو حرف

      حرام خواهد شد.

و عشق صدای فاصله هاست

صدای فاصله هایی که

                     غرق ابهامند.

 

تو برو پیچک من

      فکر تنهایی این قلب مرا هیچ مکن

                 روی پیشانی من چیزی نیست

                                غیر یک قصه پر از بی کسی و تنهایی...

زندگي ذره کاهيست که کوهش کرديم 
زندگي نام نکويي است که خارش کرديم 
زندگي نيست بجز نم نم باران بهار ، 
زندگي نيست بجز ديدن يار 
زندگي نيست بجز عشق ، 
بجز حرف محبت به کسي ، 
ورنه هر خار و خسي ، 
زندگي کرده بسي ، 
زندگي تجربه تلخ فراوان دارد ، 
دو سه تا کوچه و پس کوچه و اندازه ي يک عمر بيابان دارد 
ما چه کرديم و چه خواهيم کرد در اين فرصت کم ؟!!!!
"سهراب سپهري "

روزگارم این است دلخوشم با غزلی تکه نانی ابی

جمله کوتاهی یا به شعر نابی

و اگر باز بپرسی گویم دلخوشم با نفسی حبه قندی چایی

صحبت اهل دلی فارغ از همهمه دنیایی

دل خوشی ها کم نیست دیده ها نا بیناست

سهراب سپهری

زيباترين قسم سهراب سپهري: نه تو ميماني و نه اندوه و نه هيچيک از مردم اين آبادي...

به حباب نگران لب يک رود قسم، و به کوتاهي آن لحظه شادي که گذشت،
غصه هم ميگذرد،

آنچناني که فقط خاطره اي خواهدماند..
لحظه ها عريانند.به تن لحظه خود،جامه اندوه مپوشان هرگز...!!!

تو کجایی سهراب؟؟؟
آب را گل کردند...چشم ها را بستند و چه با دل کردند...
وای سهراب کجایی آخر...؟
زخم ها بر دل عاشق کردند...
تو کجایی سهراب؟؟؟
... که همین نزدیکی عشق را دار زدند...
همه جا سایه ی دیوار زدند...
ای سهراب کجایی که ببینی حالا دلخوشی مثقالی است...!
دل خوش سیری چند؟
 

صبر کن سهراب...!! قایقت جا دارد؟
من هم از همهمه ی داغ زمین بیزارم...

​