به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی…
اونی که زود می‌رنجه زود میره، زود هم برمی‌گرده. ولی اونی که دیر می‌رنجه دیر میره، اما دیگه برنمی‌گرده.

به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی…
رنج را نباید امتداد داد باید مثل یک چاقو که چیزها را می‌بره و از میانشون می‌گذره از بعضی آدم‌ها بگذری و برای همیشه قائله رنج‌آور را تمام کنی.

به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی…
بزرگ‌ترین مصیبت برای یک انسان اینه که نه سواد کافی برای حرف زدن داشته‌ باشه نه شعور لازم برای خاموش ماندن.به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی…
مهم نیست که چه اندازه می‌بخشیم بلکه مهم اینه که در بخشایش ما چه مقدار عشق وجود داره.به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی…
شاید کسی که روزی با تو خندیده رو از یاد ببری، اما هرگز اونی رو که با تو اشک ریخته، فراموش نکنی.به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی…
توانایی عشق ورزیدن؛ بزرگ‌ترین هنر دنیاست.به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی…
از دردهای کوچیکه که آدم می‌ناله؛ ولی وقتی ضربه سهمگین باشه، لال می‌شه.به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی…
همیشه وقتی گریه می‌کنی اونی که آرومت می‌کنه دوستت داره اما اونی که با تو گریه می‌کنه عاشقته.به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی…
كسی كه دوستت داره، همش نگرانته. به خاطر همین بیشتر از اینكه بگه دوستت دارم می‌گه مواظب خودت باش.و بالاخره خواهی فهمید که:
همیشه یک ذره حقیقت پشت هر “فقط یه شوخی بود” هست.
یک کم کنجکاوی پشت “همین طوری پرسیدم” هست.
قدری احساسات پشت “به من چه اصلا” هست.
مقداری خرد پشت “چه میدونم” هست.
و اندکی درد پشت “اشکالی نداره” هست.

صبورانه در انتظار زمان بمان،هرچیز درزمان خودش رخ می دهد……

باغبان حتی اگر باغش را غرق آب کند،درختان خارج از فصل میوه نمیدهند.

چیزی در درونم مرا وا می دارد رنج خود را با صدای بلند فریاد کنم. من نیک دانسته ام که چه باید بکنم. آنچه در درونم هست و هرگز فریبم نمی دهد اکنون به من می گوید باید در مقابل تمام دنیا بایستی حتی اگر تنها بمانی. باید چشم در چشم تمام دنیا بدوزی حتی اگر دنیا با چشمان خون گرفته به تو بنگرد. ترس به دل راه نده. به سخن آن موجود کوچکی که در قلبت خانه دارد اطمینان کن که می گوید: “دوستان همسر و همه چیز و همه کس را رها کن و فقط به آنچه برایش زیسته ای و به خاطرش باید بمیری شهادت بده”).  ماهاتما گاندی

 

عــارفــی را پــرســیــدنــد :

از ایـنـجـا تــا بــهــ نـزد خــدای مــنــان چــهــ مــقــدار راه اسـتـــــ ؟

فــرمــود : یــکـــــ قـــدمـــ

گــفــتــنــد: ایــن یــکــــ قــدمــــ کــدامــ اســتـــــ ؟

فــرمــود : پــا بــگــذار روی خــودتـــــ


دریــغــا

کــهــ مــیــان مــا و رســیــدن بـــهــ " یــکــــ قــدمـــ" هــزار فــرســنــگـــــ اســتــــــ ....

عــارفــی را پــرســیــدنــد :

از ایـنـجـا تــا بــهــ نـزد خــدای مــنــان چــهــ مــقــدار راه اسـتـــــ ؟

فــرمــود : یــکـــــ قـــدمـــ

گــفــتــنــد: ایــن یــکــــ قــدمــــ کــدامــ اســتـــــ ؟

فــرمــود : پــا بــگــذار روی خــودتـــــ


دریــغــا

کــهــ مــیــان مــا و رســیــدن بـــهــ " یــکــــ قــدمـــ" هــزار فــرســنــگـــــ اســتــــــ ....

 شايد همه روزها خوب نباشد اما همه چيز خوبي  در هر روز وجود دارد.   پيام ما اميد و وعده ما ازادي

                                                                    

....براي انسان شدن بايد انساني زندگي كرد.

و براي انساني زندگي كردن بايد زحمت كشيد.

يك كارهايي رو نيايد كرد.

يك كارهايي رو بايد كرد.

هر دو راه داراي پروسه زماني است هيچ كس يك دفعه زندگيش غير انساني ويا انساني نميشود.

براي هر دو زمان لازم دارد.
يك روز يك روز ميشود به طرفش رفت.
داستان داستان انتخاب و تمايل است.
هر دو راه هم اخرش معلوم است.
شخصا سالهاي زيادي از زندگيم راهدر دادم با كارهايي را كه نبايد ميكردم!
(شايد بخاطر اينكه اسان تر بنظر ميرسيد)
البته اگه تمايلي باشد ميشود در يك نقطه ايستاد و راه را عوض كرد و يك روز يك روز زندگي جديدي كرد.
يزره سخت است!
ما به ان نقطه ميگوييم تسليم،

مشكلات زندگی

استادی در شروع کلاس درس، لیوانی پر از آب به دست گرفت و آن را بالا برد که همه ببینند. بعد، از شاگردان پرسید: به نظر شما وزن این لیوان چقدر است؟ شاگردان جواب دادند: 50 گرم، 100 گرم، 150 گرم.

استاد گفت: من هم بدون وزن کردن، نمی‌دانم دقیقا وزنش چقدر است. اما سوال من این است اگر من این لیوان آب را چند دقیقه همین‌طور نگه دارم، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ شاگردان گفتند: هیچ اتفاقی نمی‌افتد. استاد پرسید: خوب، اگر یک ساعت همین‌طور نگه دارم، چه اتفاقی می‌افتد؟

یکی از شاگردان گفت: دست‌تان کم کم درد میگیرد.
- حق با توست. حالا اگر یک روز تمام آن را نگه دارم چه؟ شاگرد دیگری گفت: دست‌تان بی‌حس می‌شود. عضلات به شدت تحت فشار قرار میگیرند و فلج می‌شوند. و مطمئنا کارتان به بیمارستان خواهد کشید و همه شاگردان خندیدند.استاد گفت: خیلی خوب است، ولی آیا در این مدت وزن لیوان تغییر کرده است؟ شاگردان جواب دادند نه.
- پس چه چیز باعث درد و فشار روی عضلات می‌شود و در عوض من چه باید بکنم؟شاگردان گیج شدند. یکی از آنها گفت: لیوان را زمین بگذارید.
استاد گفت دقیقا مشکلات زندگی هم مثل همین است. اگر آنها را چند دقیقه در ذهن‌تان نگه دارید اشکالی ندارد؛ اما اگر مدت طولانی‌تری به آنها فکر کنید، به درد خواهند آمد. اگر بیشتر از آن نگه‌شان دارید، فلج‌تان می‌کنند و دیگر قادر به انجام کاری نخواهید بود. فکر کردن به مشکلات زندگی مهم است؛ اما مهم‌تر آن است که در پایان هر روز و پیش از خواب، آنها را زمین بگذارید. به این ترتیب تحت فشار قرار نمی‌گیرید و هر روز صبح سرحال و قوی بیدار می‌شوید و قادر خواهید بود از عهده هر مسئله و چالشی که برایتان پیش می‌آید، برآیید.

گاهی آنقدر در روز مرگی غرق می شویم

که فراموش می کنیم ساده ترین داشته های ما

شاید آرزوی فرد دیگری باشد

ما از امر ونهی پدر کلافه هستیم و

دیگری در آرزوی شنیدن صدای پدرش

ما از باب میل نبودن غذا به جان مادرمان غر می زنیم

ودیگری در حسرت صدا کردن نامش وشنیدن جوابش از گرما می نالیم

از سرما فرار میکنیم

در جمع ازشلوغی کلافه می شویم

ودر خلوت از تنهایی بغض می کنیم .

تمام هفته منتظر رسیدن روز تعطیل هستیم و

آخر هفته هم بی حوصلگی مان را گردن غروب جمعه می اندازیم .

شاید بهتر باشد گاهی فکر کنیم همه زندگی مان معجزه است .

همین که میخوابیم ،  بیدار می شویم نفس میکشیم ،

همین که خورشید طلوع میکند ؛ مهتاب میتابد ،

باران بی منت می بارد

تمام اینها بهانه ی ساده ای است برای یک لبخند .