دود می خیزد ز خلوتگاه من 

کس خبر کی یابد از ویرانه ام ؟

با درون سوخته دارم سخن 

کی به پایان می رسد افسانه ام ؟.

زندگی یعنی: یک سار پرید.
از چه دلتنگ شدی؟
دلخوشی ها کم نیست مثلا این خورشید...

روزی خواهم آمد، وپیامی خواهم آورد

در رگها، نور خواهم ریخت

و صدا خواهم در داد:ای سبد هایتان پر خواب

سیب آوردم، سیب سرخ خورشید

خواهم آمد، گل سرخی به گدا خواهم داد .

به سراغ من اگر می آیید

پشت هیچستانم

پشت هیچشتان جای است

پشت هیچستان رگهای هوا، پر قاصدهایی است

که خبر می آرند، از گل واشدۀ دورترین بوتۀ خاک

روی شن ها هم

نقش های سم اسبان سواران ظریفی است که صبح

به سر تپۀ معراج شقایق رفتند

پشت هیچسان، چتر خواهش بازاست

تا نسیم عطشی در بن برگی بدود

زنگ باران به صدا می آید

آدم اینجا تنهاست

و در این تنهایی

سایۀ نارونی تا ابدیت جاری است

به سراغ من اگر می آیید

نرم وآهسته بیایید ، مبادا که ترک بردارد

چینی نازک تنهایی من

  چیز ها دیدم در روی زمین : کودکی دیدم، ماه را بو می کرد

قفسی بی در دیدم که در آن، روشنی پر پر میزد

نردبانی که از آن، عشق میرفت به بام ملکوت .

...و خدايي که در اين نزديکي است:

لاي اين شب بوها، پاي آن کاج بلند.

روي آگاهي آب، روي قانون گياه 

زندگي رسم خوشايندي است.

زندگي بال و پري دارد با وسعت مرگ،

پرشي دارد اندازه عشق.

زندگي چيزي نيست ، که لب طاقچه عادت از ياد من و تو برود.

.......

زندگي "مجذور" آينه است.

زندگي گل به "توان" ابديت،

زندگي "ضرب" زمين در ضربان دل ما،

زندگي "هندسه" ساده و يکسان نفسهاست.... 

سهراب سپهری