قسمت این بود که از دفتر پرواز بلند

به من خسته به جز چشم پریدن نرسد

هر که پا کج می گذارد ما دل خود می خوریمشیشه ناموس عالم در بغل داریم ما!* دیگران اشتباه می کنند ما غصه شو می خوریم

 

می شوند از سرد مهری ، دوستان از هم جدا

برگ ها را می کند فصل خزان از هم جدا

 

ره ندارد جلوه آزادگی در کوی عشق

سرو اگر کارند آنجا ، بید مجنون می شود

نومید نیستم ز ترازوی عدل حق

زان سر دهند هر چه ازین سر نداده اند

من از بی‏قدری خار سر دیوار دانستم كه ناكس كس نمی‏گردد از این بالانشینیها

می چکد گر چه طراوت ز تو چون سرو بهشت
قامتی تشنه آغوش کشیدن داری

صائب این پنبه آسودگی از گوش برآر
اگر از ما هوس ناله شنیدن داری

[size=10pt]آنقدر کز تو دلی چند بُود شاد بس است      [size=10pt]زندگی به مراد همه کس نتوان کرد   

جواب را نتوان فكر كرد روز سؤال

 

چو هست فرصتى، آماده كن جواب اينجا

 

در آفتاب قيامت چه كار خواهى كرد

اگر به سايه گريزى ز آفتاب اينجا

 

ما را ز شب وصل چه حاصل که تو از ناز         

تا باز کنی بند قبا صبح دمیده ست!