چرا برای ادامه بهبودی لازم است بیماریم را بپذیرم؟

چون تا قبول نکنم علت را که مشکل دارم دنبال معلوال(درمان)در نتیجه پارادوکس قدم 1به وقوع نمی انجامد

بیماری یک مساله است و بهبودی را حل ان برای پاسخ بهتر باید زوایای بهتری بیماری را شناخت برای بهبودی پذیرش لازم است اگر نپذیرم ان را انکار خواهم کرد .
انکار موجب می شود که بیماری اشراف نداشته باشم و چیزی از بهبودی متوجه نشوم با پذیرش بیماری قدرت بهبودی بیشتر خواهد شد بدون رعایت اصول بهبودی حاصل نیم گردد پذیرش بیماری موجب مس شود در حای بهبودی به سومیم باز شود جاده سر سبز جلوه کند .
از برهوت درون - خارج گردمم

پذیرش بیماری بدان معناست که ما امروز شکست درمقابل مواد و رفتار بیمار گونه را پذیرفتهایم و تسلیم برنامه شده ایم

پذیرش بیماری ام باعث میشود از ان غفلت نکنم و برای بهبودیم حرکت کنم و برای پاک ماندن و ترمیم بیماریم باید این موضوع را قبول کنم که این بیماری با من است و در روحم . جسمم و افکارم وجود دارد و هیچ زمان از بین نمیرود یعنی مزمن است

به عنوان مثال من تا نپذیرم پیراهتم پاره است هیچوقت دنبال دوختش نمیرم.و چون در مورد بیماری اعتیاد من همیشه دنبال مقصر در دیگران بودم تا وقتی من نپذیرم یک بیمارم دنبال بهبودی و دوای این بیماری نخواهم رفت

اقرار به خودی خود قادر به ایجاد تمایل و شکل گیری فرایند تسلیم نمیشود.لذا پذیرش بیماری برابر است با پذیرش راه بهبودی.برای ادامه بهبودی لازم است حتما بیماری ام را بپذیرم و هر جا که نپذیرم قطعا به مشکل میخورم...    

به این علت که هر چقدر از زمان پاکی من میگذرد بیماری من هم رشد بیشتری پیدا میکند. در واقع من باید بهبودی خود را به صورت مداوم و پیوسته ارتقائ بدهم. بهبودی یک پروسه تمام نشدنی است. یعنی همو.اره در حال رشد باید باشیم. بهبودی یعنی اینکه من به زودی باشاخه های جدیدتری از بیماری اعتیاد اشنا خواهم شد بنابر این باید کاری برای ان انجام دهم. و اولین کار شناخت ندانسته های بیماری من است دوم کسب اگاهی و چگونگی بر خورد باشرایط ان زمانم است. من به طور پیوسته باید در حال پذیرش بیماری خود باشم. یعنی خودم را به روز کنم و از اصول انجمن اطاعت کنم پذیرش=اقدام و عمل.تغییر الگوهای زمان مصرف و....

 
ش- من راجع به داشتن اعتیادم احساسات مختلف منفی و اختلال روحی و روانی و جسمی و احساسی و عاطفی داشتم. من وقتی به خودم آمدم که هرچه وام از مواد مخدر گرفته بودم بصورت سنگین در حال پرداخت بودم. سعی کردم فکری به حال خودم بکنم. هرچه ول پس انداز کرده بودم و پولهایی که بابت ارثیه و طلاهای همسرم بود را دو دستی به دکترهای کلاش و دروغگو و پرمدعا دادم و طبق کارشناسی ارشد این متخصصان سعی میکردم، اعتیادم را نپذیرم و آن را فراموش کنم. به من میگفتند هرگز به اعتیادت فکر نکن و به کسی هم نگو اعتیاد داری. خوب این برداشت متخصصان و زشکان بود و وقتی به برنامه وارد شدم و دیدم عده ای خودشان را با نام معتاد معرفی میکنند، علامت سؤال شدم و احساس کردم این جماعت با علوم پزشکی درگیر شده اند و عقاید علمی را رد کرده و آنها را قبول ندارند و این دوگانگی باعث شد من سال هفتادو پنج لغزش کنم و وقتی دوباره به برنامه آمدم تازه فهمیدم که این متخصصان و پزشکان نفهم و مغرز هستند و من هم با اعلام شاپور معتاد هستم، بیماری خودم را آغاز کردم و اکنون حدود هفده سال پاکی دارم و هیچ پولی بابت بهبودیم بکسی پرداخت نکردم.