سفر کنایه ای از مرگ ست
همینکه بال هواپیما
ترا زخاک به سوی پرنده ها راند
دلت به مرغ گرفتار در قفس ماند
تو در هواپیما
میان عالم پیدا و عالم پنهان
ز ر فت وآمد این گاهواره در تابی
دل تو بیدار ست
ولی تو در خوابی
تو در هواپیما
ز هست ونیست رهایی چگونه می دانی
که کیستی و کجایی؟
سفر کنایه ای از مرگ ست.

نادر نادر پور

شنیده ام سخنی خوش که پیرکنعان گفت

فراق یار نه آن می کند که بتوان گفت

حدیث هول قیامت که گفت واعظ شهر

کنایتی است که از روزگار هجران گفت

فغان که آن مه نامهربان دشمن دوست

بترک صحبت یاران خود چه آسان گفت

من و مقام رضا و بعد ازین و جور رقیب

که دل به درد تو خو کرد و ترک درمان گفت

نشان یار سفر کرده از که پرسم باز

که هرچه گفت برید صبا پریشان گفت

غم کهن به می سالخورده دفع کنید

که تخم خوشدلی اینست، پیر دهقان گفت

گره به باد مزن گرچه بر مراد رود

که این سخن به مثل باد با سلیمان گفت

به عشوه ای که سپهرت دهد زراه مرو

تورا که گفت که این زال ترک دستان گفت

مزن زچون و چرا دم که بنده ی مقبل

قبول کرد به جان هرسخن که جانان گفت

که گفت حافظ از اندیشه ی تو آمد باز

من این نگفته ام هرکس که گفت بهتان گفت

ســــــــاده نگـــــــــذر...



به یــــــــاد داشتــــه باش..



"ایــــــــن" دلـــــنوشته ها را....



یـــک " دل " نوشـــته است....!

اجازه هست کــــه اسم ترا صدا بزنم
به عشق قبلي يک مرد پشت پا بزنم
اجازه هست که عاشق شوم، که روحم را
ميان دست عرق کــــرده تـــــو تـــا بـــــزنم
دوباره بچه شوم بي بهانه گريه کنم
دوباره سنگ به جمــع پرنده ها بزنم
دوباره کنج اتاقم نشسته شعر شوم
و يا نه! يک تلفن به خـود شما بـــزنم
نشسته اي و لباس عروسيت خيس است
هنـوز منتظري تا کـــــه زنگ را بــــــــزنــــم
براي تو که در آغاز زندگي هستي
چگـونه حرف ز پايان ماجـرا بزنم؟!
دوباره آمده اي تا که عاشقت باشم
و من اجازه ندارم عزيز جـا بــــزنـــم!

(سيد مهدي موسوي)

در دلـــــــــــم کـــودکیست کــــــه . . .
بــی تـــــــو بـــودنــش را نـــق مـیــزنــد . . .
مـــــــــن هیـــــــــچ
لــااقــــل بهــــــــانـــه او بـــــاش . . .

گویند باغبان عمری طولانی دارد

چون با گل سر و کار دارد

ولی من عمر طولانی تر از باغبان دارم

چون همسری زیباتر از گل دارم

باران کـه میبـارد...... دلـم بـرایت تنـگ تـر می شـود..... راه می افـتم ... بـدون ِ چـتـر ... من بـغض می کنـم ....آسمـان گـریـه ..

ﯾﻪ ﻭﻗﺘﺎﯾﯽ ﺩﻟﺖ ﻣﯿﺴﻮﺯﻩ
ﯾﻪ ﻭﻗﺘﺎﯾﯽ ﺩﻟﺖ ﻣﯿﺸﮑﻨﻪ
ﯾﻪ ﻭﻗﺘﺎﯾﯽ ﺩﻟﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮﻩ
ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﻧﮑﻨﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﺎﺵ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﯿﻔﺘﻪ...

من ندیدم دو صنوبر را با هم دشمن.

من ندیدم بدی، سایه اش را بفروشد به زمین.

رایگان می بخشد، نارون شاخه ی خود را به کلاغ.

هرکجا برگی هست شور من می شکفد.

مثل بال حشره وزن سحر را می دانم.

مثل یک گلدان، می دهم گوش به موسیقی روییدن.

مثل زنبیل پر از میوه تب تند رسیدن دارم.

تا بخواهی خورشید، تا بخواهی پیوند، تا بخواهی تکثیر.



من به سیبی خشنودم

و به بوییدن یک بوته ی بابونه

من به یک آینه، یک بستگی پاک قناعت دارم.

هیچ جای این شهر،
از یادت در امان نیستم.
حتی به کوچه‌یِ علی چپ که می‌رَوم...!

رضا محبی‌راد