بر سر نفس خود امیری، مردی  
بر کور و کر، ار نکته نگیری، مردی
مردی نبود فتاده را پای زدن
 گر دست فتاده ای بگیری، مردی

رودکی
 

 

نامت شنوم، دل ز فرح زنده شود
 حال من از اقبال تو فرخنده شود
 وز غیر تو هر جا سخن آید به میان
 خاطر به زار غم پراگنده شود
 

   با داده قناعت کن و با داد بزی  
در بند تکلف مشو، آزاد بزی  
در به ز خودی نظر مکن، غصه مخور
 در کم ز خودی نظر کن و شاد بزی

رودکی
 

بر عشق توام، نه صبر پیداست، نه دل
 بی روی توام، نه عقل بر جاست، نه دل
 این غم، که مراست کوه قافست، نه غم
 این دل، که تراست، سنگ خاراست، نه دل
رودکی
 

 در منزل غم فگنده مفرش ماییم  
وز آب دو چشم دل پر آتش ماییم  
عالم چو ستم کند ستمکش ماییم
 دست خوش روزگار ناخوش ماییم

  جایی که گذرگاه دل محزونست  
آن جا دو هزار نیزه بالا خونست  
لیلی صفتان ز حال ما بی خبرند  
مجنون داند که حال مجنون چونست؟

 جز حادثه هرگز طلبم کس نکند  
یک پرسش گرم جز تبم کس نکند
 ورجان به لب آیدم، به جز مردم چشم
 یک قطرهٔ آب بر لبم کس نکند