ماه بالای سر آبادی است

شب بود و چراغك بود.

سنگ آرایش کوهستان نیست

آب را گل نکنیم 

در فرودست انگار کفتری می خورد آب 

یا که در بشه ای دور سیره ای پر می شوید 

یا در آبادی کوزه ای پر می گردد 

آب را گل نکنیم 

شاید این آب روان می رود پای سپیداری تا فروشوید اندوه دلی 

دست درویشی شاید نان خشکیده فرو برده در آب 

رزن زیبایی آمده لب رود ..

مادرم صبحی می گفت :‌ موسم دلگیری است 

من به او گفتم : زندگانی سیبی است ‚ گاز باید زد با پوست 

باز آمدم از چشمه خواب کوزه تر دردستم 

آری ما غنچه یک خوابیم 

صبحی سر زد مرغی پر زد یک شاخه شکست خاموشی هست 

تهی بود نسیمی 

شب سردی است و من افسرده 
راه دوری است و پایی خسته 
تیرگی هست و چراغی مرده 
می کنم تنها از جاده عبور

و ....

وای این شب چه قدر تاریک است 
خنده ای کو که به دل انگیزم ؟
قطره ای کو که به دریا ریزم ؟
صخره ای کو که بدان آویزم ؟
مثل این است که شب نمناک است 
دیگران را هم غم هست به دل 
غم من لیک غمی غمناک است