پیام امروز - نسخه‌ی قابل چاپ

وقتی از نزدیک ترین یار و همدم خود نیکوتین جدا شدم، بسیار غمگین و افسرده شدم. احساس محرومیت و طردشدگی می کردم. این احساس وقتی برای اولین بار قطع مصرف کنیم بسیار معمولی است. حتی وقتی هنوز در حال مصرف بودم تصور آن کافی بود تا مرا از تصمیم برای قطع مصرف باز دارد. وقتی مدتی از قطع مصرفم در برنامه گذشت شروع به رویارویی با احساسات خود نمودم و متوجه شدم در زمان مصرف از بسیاری از احساسات خود ناآگاه و بسیاری دیگر را با مصرف نیکوتین سرکوب می کردم. با رو به رو شدن با احساسات، احساسات جدید بسیاری در خود کشف کردم که بعضی از آن ها شدید و اغلب به ناگهان ظاهر می شوند. حمایت و تعهد متقابلی که بین اعضای انجمن دیدم کمک کرد تا باور کنم با قطع مصرف نیکوتین نه تنها چیزی را از دست نداده ام بلکه دوستانی پیدا کرده ام که مرا در سامان دادن یک زندگی لذت بخش بدون مصرف نیکوتین راهنمایی می کنند.

وقتی تازه راه رفتن یاد گرفته بودم، روزی از میز اتاق نشیمن بالا رفتم مجله پدرم را برداشتم و برای تماشای آن به پرده پنجره تکیه دادم. پنجره باز بود و از پشت از طبقه دوم سقوط کردم. این حادثه باعث ترس من از ارتفاع و مانع شرکت و لذت بردن از فعالیت های ورزشی که با ارتفاع مرتبط بود می شد. روزی متوجه شدم هر بار که به خود یا دیگری می گویم: از ارتفاع می ترسم. ترسم از ارتفاع بیشتر می شود. بنابراین تصمیم گرفتم به جای گفتن از ارتفاع می ترسم بگویم: روزی این ترس از بین خواهد رفت. سپس یک ماکت بالون تهیه کرده و آن را در دفتر کارم گذاشتم و روی آن نوشتم: من آزادم تا از ارتفاع لذت ببرم. این تمام کاری بود که انجام دادم. نه با آن جنگیدم نه از آن فرار کردم، فقط به سادگی آن را پذیرفتم و رهایی از آن را باور کردم. چند روز بعد فرصتی بدست آمد تا آن را امتحان کنم. در واقع همسرم مرا برای این آزمون تشویق کرد. در زمان آزمون بار دیگر جمله: من آزادم تا از ارتفاع لذت ببرم را به یاد آوردم و به پایین نگاه کردم. ترسی بسیار ضعیف باقی مانده بود که آن هم با تصور لذت پرواز از بین رفت.