ارزویست مرا در دل
که روان سوزد و جان کاهد
هر دم ان مرد هوس ران را
با غم اشک فغان خواهد
هیچ جز حسرت دیدارش
سوختم از غم کی باشد
غم من مایه ازارش
شب در اعماق سیاهی ها
مه چو در حاله راز اید
نگران دیده به ره دارم
شاید ان گمشده باز اید
سایه ای تا که به در افتد
من هراسان بدوم بر در
چون شتابان گذرد سایه
خیره گردم به در دیگر
همه شب در دل این بستر
جانم ان گمشده را جوید
زین همه کوشش بی حاصل
عقل سر گشته به من گوید
زن بد بخت دل افسرده
ببر از یا دمی اورا
این خطا بود که ره دادی
به دل ان عاشق بد خو را
ان کسی را که تو میجویی
کی خیال تو به سر دارد
بس کن این ناله و زاری را
بس کن او یار دگر دارد
لیکن این قصه که میگوید
کی به نرمی رودم در گوش
نشود هیچ زه افسونش
اتش حسرت من خواموش
میروم تا که عیان سازم
راز این خواهش سوزان را
نتوانم که برم از یاد
هرگز آن مرد هوس ران را
شمع ای شمع چه میخندی
به شب تیره خواموشم
به خدا مردم از این حسرت
که چرا نیست در آغوشم

مشكے بـہ تـטּ كنيد

عزا گرفتـہ ام ..

براے مرگ يكـ احسآس

احسآسے بـہ بزرگے يكـ غرور لـہ شده

بـہ زير خیانت هاے يكـ عشق دروغيـטּ

اينجا ..

در خلوتگاه ايـטּ عشق

صداے شيونهاے دردناكم

صداے نفريـטּ هاے ايـטּ دل شكستـہ ام

روزے بـہ گوشت خواهد رسيد ..

ايـטּ صدا را ..

دست سرسخت سرنوشـت بـہ گوشت مے رساند

براے زجرهاے ايـטּ قلب سوختـہ ام

براے هر نفس كـہ با مرگ كشيدم ..

براے تكـ تكـ ثانيـہ هاے تنهايے ام

و براے غرور شكستـہ ام ..

ديدار بہ قيامت عزیز لعنتے ...