ما در برنامه یاد میگریم فروتن و صادق باشیم. مشارکت از انحرافات و نواقص اخلاقی نه تنها زیانی برای ما ندارد و ما را کوچک نمیکند، بلکه باعث رشد و تداوم پاکی ما خواهد بود. شهوترانیهای کوچک را نباید دست کم گرفت. همین رفتارهای مخرب و ناهوشیاری¬های کوچک و ریز ریز، کم کم تبدیل به کوهی از زباله دان میشوند که تخلیه و دفع آنها تقریبا بسيار دشوار و وقت گير مي-شود.

از مشارکت نباید ترسید. یک عمر بیماری ما با ترس خوراک داده میشد و رشد کرد. دلیل بسیاری از رفتارهای جنسی و شهوات ما ترس بوده که میخواستیم بر روی این ترس سرپوش بگذاریم و خود را شجاع یا بزرگ جلوه دهیم. ترس از خودکم بینی و یا مطرح نبودن و یا عقب ماندن از دیگران و قضاوت مردم و.. همه¬ی اینها باعث میشد بیشتر و بیشتر شهوت کنیم. حال اگر همین ترسها را به دوش بکشیم و در برنامه هم ترس را نسپاریم و رها نکنیم و از انحرافات خود سخنی نگوییم، بیماری ما بهبود پیدا نخواهد کرد و نهایتا لغزشهای مکرر خواهیم داشت. فراموش نکنیم اقرار مداوم به اشتباهات و انحرافات، به ما کمک میکند که شروع به پذیرش عجز و بیماری کنیم و اگر عجز و بیماریمان را بپذیریم و درک کنیم و آن را حس کنیم دیگر هرگز لغزش و شهوت را تجربه نخواهیم کرد.