3- وقتی دیگران را كنترل و قضاوت نميكنم، چگونه توانمند میشوم؟

وقتی من سایر انسانها را کنترل میکنم از خودم غافل میشوم و دیگر وقتی باقی نمیماند که بخودم بپردازم.وقتی من میگویم فلانی دروغگوست یعنی خودم دروغگو هستم وقتی میگویم اقای ایکس خودخواه است یعنی خودم خود خواه هستم اما بدلایل مختلف و انکار نمیخواهم دروغگویی و خودخواهی ام را ببینم من در این هنگام فقط عمرم را تلف کرده ام که چه کسی خوب و چه کسی بد است.اما وقتی بروی خودم تمرکز کنم توانایی پیدا میکنم که از عیب های خودم به مرور دست بکشم.برنامه بهبودی برنامه ایست که من باید کار کنم نه اینکه متوقع باشم دیگران کارهایی که من فکر میکنم درست است را انجام دهند

در اصول عادتی ها مد نظر انرژی از دست دادن است، ما بنابر عادتهایی که در کودکی داشتیم برای کسب هرچیزی با داد و فریاد و زار زدن و گریه کردن قصد کنترل والدین و اطرافیان خود را داشتیم و بابت اینکار انرژی زیادی صرف میکردیم و عاقبت در اثر همین تلاشهای پر انرژی بر بیحال و ضعیف می افتادیم و حتی امکان داشت ناچار شوند گوش به حرف ما بدهند و خواسته ما را انجام دهند، اما ما دیگر رمقی نداشتیم از خواسته خود لذت ببریم و این روش همانگونه با ما ادامه داشت و برای خواسته خود خیلی لجاجت و اصرار کردیم و بدون اینکه بدانیم چقدر انرژی از دست میدهیم، بخاطر یک چیز کوچک همه توانمام را از دست داده و بدون بنیه و انرژی با حالت خشمگین بقیه روز را هدر میدادیم و امروز متوجه شده ایم این عادت با ما آمده و ما دیگر نمیخواهیم اشتباه کنیم و برای خواهش خودمان بیش از اندازه نیرو وانرژی تلف کنیم و سعی میکنیم منبعد برای درخواست و اجابت چیزی بیش از اندازه تلاش نکنیم ...

من همیشه چه علنی وچه غیر علنی درحال کنترل وقضاوت هستم وهمیشه دوربینم متوجه دیگران ورفتاروگفتارشان هست.اول کنترل میکنم بعدقضاوت میکنم ودرنهایت بدبین میشوم.واین خودبهترین دلیل عجز وفعالیت بیماریم هست.ولی دربرنامه میاموزم که متوجه خودم باشم وبه بیماریم خوراک ندهم که انرژیم را بگیرد.هرزمان که به خودم بپردازم باعث میشود ارامش پیدا کنم واصول پذیرش.تسلیم.تغییر را تمرین کنم.من کامل نیستم