انجمن بانیان بهبودی

برنامه⁯هایی که به بهترین شکل طرح⁯ریزی⁯شده 18 آبان

«اعمال ما مهم هستند. نتایج را به نیروی برتر خود می⁯سپاریم.»

کتاب پایه

v

ضرب⁯المثلی قدیمی وجود دارد که گاهی اوقات در جلسات خود می⁯شنویم: «اگر می⁯خواهید خداوند خنده⁯اش بگیرد، برنامه⁯ریزی کنید.» وقتی این را می⁯شنویم، معمولاً ما هم می⁯خندیم، اما خنده ما توأم با نگرانی است. اگر همه برنامه⁯های به دقت طرح⁯ریزی⁯شده ما با شکست مواجه شود، متعجب می⁯شویم. اگر برای رویدادی بزرگ نظیر جشن عروسی، بازگشت به مدرسه یا شاید تغییر شغل برنامه⁯ریزی می⁯کنیم، متحیریم از اینکه آیا برنامه⁯های ما مانند برنامه⁯های نیروی برتر است یا خیر. می⁯توانیم بر سر این مسئله خود را دچار چنان نگرانی جنون⁯آمیزی کنیم که اصلاً از انجام هر گونه برنامه⁯ریزی خودداری کنیم.

اما حقیقت ساده این است که واقعاً نمی⁯دانیم برنامه⁯های نیروی برتر برای زندگی ما از قبل طراحی شده یا خیر. اکثر ما درباره سرنوشت و تقدیر عقایدی داریم، اما چه به این فرضیات اعتقاد داشته باشیم یا خیر، هنوز در قبال زندگی خود بر اساس عقاید و دیدگاه⁯های شخصی و برنامه⁯ریزی برای آینده مسئولیت داریم. اگر از پذیرفتن مسئولیت زندگی خود امتناع کنیم، باز هم برنامه⁯ریزی می⁯کنیم، اما برای یک زندگی کسل⁯کننده و ضعیف.

در بهبودی برنامه⁯ها را طرح⁯ریزی می⁯کنیم، نه نتایج را. تا وقتی ازدواج، تحصیلات یا شغل جدید را امتحان نکنیم، هرگز نمی⁯دانیم به موفقیت می⁯انجامد یا خیر. صرفاً بهترین قضاوت خود را انجام می⁯دهیم، آن را با کمک راهنما بررسی می⁯کنیم، دعا می⁯کنیم، از همه اطلاعاتی که در دسترس است استفاده می⁯کنیم و تا حد توان معقولانه⁯ترین برنامه⁯ها را طرح⁯ریزی می⁯کنیم. برای مابقی کار، به مراقبت صمیمانه خداوندی که درک می⁯کنیم، اعتماد می⁯کنیم و می⁯دانیم مسئولانه عمل کرده⁯ایم.

v

فقط برای امروز: برنامه⁯ریزی می⁯کنم، اما نتایج را طرح⁯ریزی نمی⁯کنم. به مراقبت صمیمانه نیروی برتر خود اعتماد می⁯کنم.

بازتاب هجدهم آبان ماه
روبه خورشید

باید نور خورشید را بخواهیم، هیچ چیز در تاریکی رشد نمی کند. مراقبه مرحله ای است که رو به خورشید است.

از دیدگاه بیل

گاهی اوقات فکر می کردم که برای عبادت وقت ندارم اما همیشه زمانی برای نوشیدن الکل پیدا می کردم. اگر بخواهم زمانی را به بدی بگذرانم برایم ممکن می شود که زمانی را برای هر کاری که می خواهم انجام دهم داشته باشم. زمانی که شروع به مراقبه و نمایش کردم به این نتیجه رسیدم که ایده خوبی است که هر روز مدت زمانی را وقف این کار کنم. هر روز صبح صفحه ای از کتاب مقدس را می خوانم و هر شب هنگامی که به رختخواب می روم از خداوند سپاسگذاری می کنم.

هنگامی که عبادت بخشی از برنامه روزانه من شد، زمان آن را افزایش دادم بدون اینکه متوجه زمانی باشم که از دست می رفت. اگر مشکلی داشته باشم تنها نیایش های خداوند را تکرار می کنم چرا که خداوند همه چیز را در بر می گیرد.

نیازی نیست که در یک گنجه در بسته باشم که بتوانم عبادت کنم در یک اتاق پر از جمعیت هم می توانم عبادت کنم. تنها برای مدتی ذهنم را خارج می کنم. هنگامی که برنامه نیایش ها ادامه پیدا کند من متوجه می شوم که نیازی به کلمات نیست و خداوند صدای ذهن مرا می شنود.

18 آبان
تا وقتي كه براي دريافت كمك از خداوند با دعا و مراقبه تمايل نشان مي‌دهيم، همه چيز سر جايش قرار دارد و زندگي به خوشی و در آرامش و صلح طي مي‌شود. ولي وقتي با خودم و ديگران درگیری و لج‌بازي مي‌كنيم، يأس و نااميدي به سراغم آمده و من را از ادامه‌ی برنامه‌های بهبودي منصرف مي‌كند. زماني كه خودم را در مقابل مشكلات خود ساخته تك و تنها مي‌بينم احساس ناتواني و عاجز بودن باعث مي‌شود، كه هیچ راه گريزي از اسارت هوای نفس نداشته باشم. چگونه مي‌توانم از نااميدي و عدم اعتمادبه نفس با خرابکاری قدرت فردي و اراده‌ام رها شوم؟ آيا متوجه هستم كه با پروراندن باور و اعتقاد و اعتماد و رسیدن به ايمان و خداوند هيچ دليلي براي نااميدي و ناتواني ندارم؟ متوجه شده‌ام تا زماني كه باد اضافي غرورم و مدیریت انکارم مرا حمايت و پشتیبانی مي‌كند، هرگز از آزارهای آن رهايي ندارم. ذهن من کانون ویروس خودآزاری و دیگر آزاری است و کاری به‌غیراز این بلد نیست، برای رهایی از این ذهن بیمار فقط خداوند مهربان قادر به کمک است و من فقط باید از او بخواهم. فقط برای امروز مشكلات را رها كرده و از خداوند براي رفع آن‌ها كمك مي‌خواهم.
خداوند هميشه با من است!

mahla

sadaf

sadaf