2013-12-07، 09:43
2013-12-07، 09:56
شخصی است.اما چیزی که واضح است به خدا در ته دل همه ما اعتقاد داریم.همین که شخصی اقرار کند که میخواهد اعتقاد داشته باشد برای شروع رابطه کافیست
2013-12-13، 09:21
برای رسیدن به ایمان در ابتدا باید باورها را ثابت و استوار کنیم. سپس بمرور اعتقادمان را ساختار دهیم و اینکار فقط حرف زدن نیست. برای رسیدن به اعتقاد باید در قدم سوم به خالق خودمان با تجربیات معنوی که داشتیم اعتقاد پیدا کنیم و بمرور اعتقاد خود را به اعتماد تبدیل نماییم و این اتفاق معنوی به این راحتی ها نمی افتد فقط باید بمرور تمرین کنیم تا به آن جایگاه برسیم. سپس اگر سعادت آن را داشته باشیم به خالق خودمان ایمان بیاوریم. در حالی که همیشه طبق عادتمان میگوییم من ایمان دارم. در حالی که هنوز در محدوده ی باورها هم نیستم . این هم از همان عادتهایی هست که خانواده به کودک تلقین میدهد و اوهم برای خلاصی و ترسهایش فورا میگوید من ایمان دارم .....پس باور+ اعتقاد+ اعتماد= ایمان و من از خداوند تقاضا دارم در واپسین لحظات مرا به ایمان برسان و با خیلی آسوده جانم را در سینی اخلاص تقدیمش کنم ...آمین
ما تجربه داریم که به تنهایی قادر نیستم از این عادتهای قدرتمند خلاص شویم و می توانیم در یک گروه که همگی از این بیماری در عذاب هستیم از تجربیات یکایک اعضاء استفاده نماییم و این بدان معناست که ما در یک گروه متحد و هم پیمان هستیم و سعی کنیم به زخم هم نمک نپاشیم و بجای غیبت و گزافه گویی به هم کمک کنیم و زمینه را برای ایجاد یک گروه در شهر و محل خودمان ایجاد نماییم و با اتحاد و همدلی سعی کنیم گروه خودمان را حفظ کنیم و مراقب باشیم که تفرقه و اختلاف نظرها را وارد اصول خودیاری نکنیم و به تازه واردان پیام رهایی و آزادی از قید و بندهایی که خودمان هم تجربه ی اسارت و رهایی را داریم انتقال دهیم. این واقعیت دارد که زندگی با این شکل و با این عادتها زندگی آرامی نیست و آنهایی که طالب رهایی هستند بستر کمک به خود و دیگران را آماده میکنند. هیچ روش و راهکاری نتوانسته است ما را رها و آزاد کند. الی عشق به خود و سایر همدردان ما نمیتوانیم خیلی از عادتهای ناسالم خود را در جایی دیگر عنوان کنیم و مورد تمسخر و قضاوت قرار نگیریم اما در این گروه میتوانیم با خاطری آسوده رازهای خود را بیان کنیم بدون ترس از قضاوت پس این گروه را حفظ کنیم و قدر آن را بدانیم که در نهایت به خانواده و فرزندان ما هم کمک میکند. بشرطی که زیر بنای معنوی و روحانی آنرا حفظ کنیم. به امید آنروز
ما تجربه داریم که به تنهایی قادر نیستم از این عادتهای قدرتمند خلاص شویم و می توانیم در یک گروه که همگی از این بیماری در عذاب هستیم از تجربیات یکایک اعضاء استفاده نماییم و این بدان معناست که ما در یک گروه متحد و هم پیمان هستیم و سعی کنیم به زخم هم نمک نپاشیم و بجای غیبت و گزافه گویی به هم کمک کنیم و زمینه را برای ایجاد یک گروه در شهر و محل خودمان ایجاد نماییم و با اتحاد و همدلی سعی کنیم گروه خودمان را حفظ کنیم و مراقب باشیم که تفرقه و اختلاف نظرها را وارد اصول خودیاری نکنیم و به تازه واردان پیام رهایی و آزادی از قید و بندهایی که خودمان هم تجربه ی اسارت و رهایی را داریم انتقال دهیم. این واقعیت دارد که زندگی با این شکل و با این عادتها زندگی آرامی نیست و آنهایی که طالب رهایی هستند بستر کمک به خود و دیگران را آماده میکنند. هیچ روش و راهکاری نتوانسته است ما را رها و آزاد کند. الی عشق به خود و سایر همدردان ما نمیتوانیم خیلی از عادتهای ناسالم خود را در جایی دیگر عنوان کنیم و مورد تمسخر و قضاوت قرار نگیریم اما در این گروه میتوانیم با خاطری آسوده رازهای خود را بیان کنیم بدون ترس از قضاوت پس این گروه را حفظ کنیم و قدر آن را بدانیم که در نهایت به خانواده و فرزندان ما هم کمک میکند. بشرطی که زیر بنای معنوی و روحانی آنرا حفظ کنیم. به امید آنروز