انجمن بانیان بهبودی

در ابتدا با شنیدن اینکه سرطان دارم، شوک شدیدی به من وارد کرد، با اینکه مقداری شک کرده بودم و از علائم و درد و استرس و ترسی که وجودم را میگرفت، به خودم میگفتم دیدی بالاخره اونقدر گفتی من سرطان میگیرم، عاقبت گرفتی. تحمل و حجم این مصیبت برایم خیلی سنگین و غیرقابل تحمل بود. من معمولاً فردی پشتگوش انداز و بی مسئولیت و توجیه گری هستم و همیشه اتفاقات مهم و موفقیت را بزرگنمایی و به نفع خودم میکردم و شکست و عدم موفقیتم را گردن دیگران می انداختم و در این ماجرا در ابتدا یقه همسرم را گرفتم و به شرکت دخانیات توهین میکردم، دولت را مقصر میدانستم که چرا اجازه فروش سیگار و تنباکو میدهد و چرا جلوی قلیان را نمیگیرد و توجیه و بهانه های مختلف برای اینکه نمیتوانستم بار مسئولیت این بیماری را بعهده بگیرم. پزشک معالجم به من تأکید میکرد که اصلاً بفکرت نیار که سرطان داری چون فوری تورا خواهد کشت. اما مگر میشد به سرطان فکر نکرد.