انجمن بانیان بهبودی

یک کابوس وحشتناک و هراس انگیز در من، ترس از مرگ و چگونگی مردن بود. در خانواده من والدین و اطرافیانم چنان از ترس برای خود و من صحنه ای از ترس و استرس ایجاد و ترسیم کرده بودند، که از سن دوسالگی فلسفه زندگی و مرگ برایم کاملاً در ابهام و توهم ایجاد کرد. من به عنوان کودک بجای اینکه به زندگی و تفکرات و کنجکاوی و تجربیات کودکانه وصل شوم و بازیهای خود را با همسن و سالانم از تجربیات دیگران جهت آموزش مهارتهای زندگی استفاده کنم، بفکر مرگ و چگونه مردن بودم و بقدری در مرگ و مردن غرق شدم که دچار افسردگی مزمن شدم و از همان سن دوست داشتم بمیرم که اینقدر مغزم راجع به مردن و مرگ و شب اول قبر و فرشتگان نکیرو منکر و عذاب و شکنجه گران شب اول و فشار قبر که من را به اندازه رشته مویی درخواهد آورد، باعث شد اصلاً بفکر زندگی نباشم و تکلیفم را با زندگی حل نکنم. من از همان سن ارتباط خودم را با خداوند و والدینم را قطع کردم من دوست نداشتم با این اوضاع بخاطر چند دقیقه لذت جنسی والدینم همینظوری باری به هرجهت به این دنیا پا بگذارم این موضوع برای من قابل قبول نبود و بابت این زندگی اجباری که خواسته خودم نبود، کانون دیگری از ترس و استرس برای خودم ایجاد کرده بودم...