انجمن بانیان بهبودی

در ابتدا که بله من فکر میکردم که یک پدیده استثنایی هستم. چون من کودکی بیش فعال بودم از همان سنین کودکی این احساس را داشتم که از دیگران بیشتر میدانم و دیگران قادر به حل مسائل و رفع مشکلات خودشان نیستند و من باید به همه کمک کنم و من با فضولی و دخالت درکار دیگران وانمود میکردم که قصد کمک دارم. من هم کمک میکردم اما کمک به کودک بیش فعال درهمان قد، حد و اندازه کودک است و توانایی انجام کارهایی مهم و بزرگ را نداشتم، من کودکی بودم که همان کودک هم ماندم اما با تمام ادعایش، من فقط قصه و نگرانی مردم را میخوردم و مانند کودکان دلسوزی میکردمف فکر میکردم که با اینکارم دارم بزرگترین خدمت را به انها میکنم. مردم نیازی به دلسوزی و مداخله و فضولی من نداشتند و من به آنها راهکارهم میدادم و وقتی میدیدم اهمیتی به راهکار من نمیدهند، از طریق دیگر آنهم بچگانه مثلاً پول به آنها میدادم. متوجه میشدم که فایده ای ندارد، فوراً با آنها ضد و دشمن میشدم. الان تنها دارایی من فقط دانش برنامه است و همیشه سعی دارم که غرورکاذب و مدیریت انکار وارد شخصیت فعلی ام نشود چون میدانم که همین دانش هم میتواند من را به نابودی از طریق غرور و انکار بکشد. بقول بیل ویلسون مبتکر قدمهای خودیاری: اگر ما در قدمها زندگی نکنیم، در جایی دیگر مشغول نابودی خودمان هستیم...