انجمن بانیان بهبودی

خیلی از اتفاقات در زندگی من افتاد و من بابت انها شکرگزاری و قدردانی نکردم. درنظرم زیاد جالب و مهم نبودند و من شکر نمیکردم، چون چیزهای خیلی بیشتری را میخواستم و چندین بار زندگی من به مویی بند شد و بطور معجزه آسا نجات پیدا کردم اما به خودم گفتم، شانس خوبی دارم و یا خودم چقدر زرنگ هستم که از این مخمصه نجات پیدا کردم. من بخاطر رنجشی که از خداوند داشتم، نمیخواستم شکرگزار باشم. فکر میکردم اگر شکرگزاری کنم از این چیزهایی که به من میرسید محروم میشدم. من توسط مربیانی تربیت شده بودم که فقط لیست درخواست داشتند و اگر شکرهم میکردند حال تمرد و ناشکری و ناسپاسی هم در حرف و رفتار و بیانشان دیده میشد. این ناشکریهای من در جایی باعث شد که نتوانم نقطه نظر و افکار مثبتی برای خودم داشته باشم که در مواقع خواص با لیست و عنوان کردن آنها در مقابل ناشکری قد علم کنم. من کمبودهایم را به سرعت لیست کردم، اما نتوانستم بیشتر از پانزده تا چیزی را بنویسم که بابت باید قدردان خدا باشم. البته خداوند نیاز به شکر و قدردانی من ندارد، این من هستم که باشکرگزاری و دیدن نقاط مثبت در زندگی فعلی بتوانم افکار ناامیدکننده را از خودم دور کنم. من فکر میکردم خداوند من را دوست ندارد و زوری تحمل میکند. اما وقتی به وادی شکرگزاری و قدردانی وارد شدم و به هر زحمتی لیست چیزهایی که بابت باید خدا را شکر کنم، از لیست محرومیت و نقاط منفی ام خیلی بیشتر شد...