2014-02-04، 10:58
5 شهريور يكي از مزاياي برنامه‌ی خودیاری در اين است، كه آگاهي مرا در مورد جهان بيني و تكليف خود و واقع بيني آگاه کرده است. نتيجه اين آگاهي، آرامش و زندگي با لذت و غلبه بر مشكلات كه قالباً قادر به حل آن‌ها نبودم شده است. اغلب به دليل بي‌علاقگي و بي‌اطلاعي و بلاتكليفي، مشكلات را بزرگ‌نمايي كرده و از همان ابتدا خود را از حل آن ناتوان مي‌دانستم. آيا هنوز هم از مشكلات تراژدي ساخته و خود را به مظلوميت و قربانی بودن مي‌زنم؟ امروز به خاطر جهان بيني و کسب تجربیات مختلف که در برنامه پیدا کرده‌ام، به هيجان آمده و در مسير بهبودي انرژي و شادابي بيشتري كسب مي‌كنم. ديگر حاضر نيستم در مقابل مسائل و مشكلات زانو زده و تسليم شوم و يا بگويم مهم نيست، یا اهميت ندارد، یا در فرصتي منایب ديگر، یا از زیربار مسئولیت آن فرار نمایم. امروز خداوند را به خاطر روشن‌بيني و پذيرشم سپاسگزار و شاکر هستم. مطلع هستم که بیماری من قدرت زیادی دارد که برایم سناریو بسازد و نشان داده است که در اینکار بسیار مهارت دارد و برایم هرچه درد و غم و اندوه را به‌تصویر می‌کشد. آیا امروز بیماری و قدرت ویرانگرش را به خداوند سپرده‌ام؟ دل را بگشا، همه‌ي چيزها واقعي هستند!