یوسف گم گشته باز اید به کنعان غم مخور        کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخورای دل غم دیده  حالت به شود دل بد مکن         وین سر شوریده  بار اید به سامان غم مخوردور گردون گرد دو روزی بر مراد ما نرفت                دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور هان مشو نومیدچون واقف نه ای از سر غیب               باد اندر پرده بازی های پنهان غم مخورای دل ار سیل فنا بنیادهستی بر کند            چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخوردر بیابان گربه شوق کعبه خواهی زد قدم             سر زنش ها گر کند خار مغیلان غم مخورگرچه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید     هیچ راهی نیست کان رانیست پایان غم مخورحافظا در کنج فقر و خلوت شب های تار                    تا بود وردت دعا و درس قران غم مخور

[align=-webkit-center] طلب از گمشدگانِ لبِ دریا می‌کرد

مشکل خویش برِ پیرِ مُغان بردم دوش 
کو به تایید نظر حل معما می‌کرد 

دیدمش خرم و خندان، قدحِ باده به دست 
و اندر آن آینه صد گونه تماشا می‌کرد

 [size=18px]اگر ان ترک شیرازی به دست ارد دل ما را[size=18px]به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را[size=18px]بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت[size=18px]کنار اب اب رکن اباد و گلگشت مصلا را[size=18px]فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهر اشوب[size=18px]ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است[size=18px]به اب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را

مرزع سبز فلک دیدم وداس مه نویادم از شکسته خویش امد و هنگام دروگفتم ای بخت بخفتیدی و خورشید دیمدگفت با این همه از سابقه نومید مشوگر روی یاک ومجرد چو مسیحا به فلکاز چراغ تو به خورشید رسد صد یرتو