بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیمفلک را سقف بشکافیم و درطرحی نو در اندازیماگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزدمن و ساقی به هم تازیم و بنیانش بر اندازیم 

با می به کنار جوی می یابد بودوز غصه کناره جوی می باید بوداین مدت عمر ما چو گل ده روز استخندان لب وتازه روی می باید بود 

سرای مدرسه و بحث علم و طاق و رواقچه سود دل دانا و چشم بینا نیستسرای قاضی یزد ار چه منبع فضل استخلاف نیست که علم نظر درانجا نیست

 

 به همشنی رندان سری فرود اورکه گنجها در این بی سری سامانیبیار باده رنگین که یک حکایت راستبگویم و نکنم رخته درمسلمانیبهخاک یای صبوی کنان که تا من مستستاده بر درمیخان ام به دربانیبه هیچ زاهد ظاهر ژرست نگذشتمکه زیر خرقه نه زنار داشت ینهانی

 

به جز شکر دهنی مایه هاست خوبی رابه خاتمی نتوان زد دم سلیمانیهزار سلطنت دلبری بدان نرسدکه دردلی به هنر خویش را بگنجانیچه گردها که برانگیختی ز هستی منمباد خسته سمندت که تیز می رانی

 رونق عهد شباب است دگر بستان رامیرسد مژده گل بلبل خوش الحان راای صبا گر به جوانان چمن باز رسیخدمت ما برسان سرو و گل وریحان راگر چنین جلوه کند مغیچه باده فروشخاکروب درمیخانه کنم مژگان راای که بر مه کشی از عنبر سارا جوگانمضطرب حال مگردان من سرگردان را

ساقیا برخیز ودرخاک ده جام راخاک برسر کن غم ایام راساغرمیبرکفم نه تا ز بربرکشم این دلق ارزق فام راگرچه چه بدنامی است نزدعاقلانمانمی خاهیم ننگ و نام را

صلاح کار کجا و من خراب کجاببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجادلم ز صومعه بگرفت وخرقه سالوسکجاست دیر مغان و شراب ناب کجاچه نسبت است به رندی صلاح و تقوی راسماع وعظ کجا نغمه رباب کجاز روی دوست دل دشمنان چه دربایدچراغ مرده کجا شمع افتاب کجا

[align=-webkit-center][align=-webkit-center][align=-webkit-center]گل دایه  بست تا محمد آمد