3) چرا ما نمی توانیم مانند انساتهای معمولی غذا بخوریم؟
( تفاوت ما با آدمهای معمولی )
به دليل اينكه من از يك بيماري رنج ميبرم با نام بيماري پرخوري وبيماري كه من دارم اين است كه بدن من به يك سري از غذاها الرژي(حساسيت)داردوتاثير به خصوصي كه بعضي از غذاها در پرخورها دارد زائيده الرژي اين افراد به ان غذاهاست وپديده اين ويار فقط در اين گروه وجود دارد.هميشه فكر من مي گويد بخوراشكال ندارد ولي براي بدن ما سم است.بيماري من هم فكري هم جسمي وهم روحاني است ودرمن هميشه با خوردن لقمه اول پديده ي ويار زنده می شود واين پديده مختص پرخور هاست در اصل من نميتوانم تشخيص بدهم كه اگر كمي ارد سفيد يا شكر بخورم بعدش چطور مي شود بنابراين من با ادماي معمولي فرق مي كنم .وبه مرور با كار كرد قدم اول بيشتر متوجه مي شوم كه چرا با ديگران فرق مي كنم من هميشه پرخوري مي كردم به دليل لذت بردن از تاثير كه پرخوري در من مي گذاشت به اين دلیل است كه من نمي توانم مثل ادم هاي معمولي غذا بخورم مثلا خیلی از انسانها نسبت به بعضی از گلها حساسیت دارندو من هم هر بار که از غذاهای پرهیز شده می خورم پدیده ی ویار را در خود زنده کرده ام.
حساسیت ما مثل ماشه تفنگ می ماند وقتی ما ماشه را فشار می دهیم گلوله شلیک شده ودیگ نمی توانی بگوییم ببخشید بگذارید گلوله را برگردانم سر جایش. ما هم همینطور هستیم اگر کمی از غذاهای پرهیز شده بخوریم ،گلوله شلیک شده.
حالا راه کار چیست؟
ما نیاز داریم یک برنامه غذایی متفاوت از دیگران داشته باشیموما باید از بعضی از غذاهایی که افراد عادی می توانند بخورند بر حذرباشیم
وپرهیز کنیم وبرنامه ای پیدا کنیم که برایمان کار می کند و از تجربه دوستانی استفاده کنیم که در برنامه موفق بودند
و احساس تفاوت در اکثر ما پرخورها منشترک است در ما یک احساس خلا زیر بنایی وجود دارد که در اراد عادی نیست
