ماهیت اعتیاد ما طوری است که ما اجبارأ به اخر خط یا مجموعه ای از آخر خط های خود
می رسیم . اخر خط ما می تواند هر جا که ما به ان اجازه می هیم باشد لازم نیست که
حتما در مدرسه رد بشویم همه چیزهایی که برایمان مهم است از دست بدهیم به زندان
برویم و یا در استانه مرگ قرار بگیریم. بسیاری از ما قبل از اینکه تصمیم بگیریم به دنبال
بهبودیمان باشیم این مراحل را تجربه کرده ایم ولی کسانی در بین ما خوش شانس تر
بو دند. بعضی از ما قبل از اینکه با بدتر از انچه که تجربه کرده بودیم مواجه شویم از
مسیری که به این اخر خط ها منتهی می شد جدا شویم همان طور که اعتیاد ما رشد
می کرد زندگی مان به طرز فزایند ه های اشفته و غیر قابل کنترل شده بود وضع ما در
همه زمینه ها وخیم تر شد در مدرسه سر کار خانه . ما برای پنهانکردن مصزفمان و
کشکلات ناشی از ان شروع کردیم به دروغ گفتن و بهانه تراشیدن انکار اینکه ما مشکل
داریم و توجیه مصرفمان نیز نشانه های به اخر خط رسیدن ما بود . ما در حین خود تخریبی
به بسیاری از اطرافیان خو نیز صدمه می زدیم بخصوص خانواده ها و دوستان نزدیکمان .قبل
از امدن به NA بسیاری از ما احساس تنهایی آزردگی ترس و خشم می کردیم ما از اینکه توسط
احساسمان و نیازمان به موادکنترل شویم و از اینکه احساساتمان را پشت نقاب (همه چیز
خوبه) پنهان کنیم خسته شده بودیم علیر غم همه اینها ما نمی توانستیم مصرفمان را قطع
کیم خصوصیات معتاد گونه به ما اجازه نمی دادند تا از رفتار خود مخرب رها یی پیدا کنیم
ما در حال خود کشی تدریجی بودیم . از داشتن احساس بی ارزشی حالمان بد بود و از
خودمان و زندگی امان مشمئز می شدیم . ما عمیقا می دانستیم که ارزش بیشتری داریم و
در زندگی چیزهای با ارزشتری از مواد وجود دارد . نقطه عطف وقتی فرا رسیده که ما به اندازه
کافی صدمه دیده بودیم و نمی توانستیم بیشتر از ان در مصیبت و بدختی زندگی کنیم . این
به ما انگیزه داد تا درباره مشکلاتمان کاری بکنبم ما تقاضای کمک کردیم .
منبع/پمفلت جوانی و بهبودی

[colبهبودی ولغزش
or=#483D8B]

بسیاری ازاوقات لغزش به مرگ می انجامد. ما در تشییع جنازه

عزیزان زیادی شرکت کردیم،که لغزش به طریق مختلفی باعث

مرگشان شده است.اکثراین افراد سالها درگمراهی بسر میبرند وبا

بدبختی روزگار می گذرانند.آن هاکه کارشان به زندان یا تیمارستان

کشیده می شود،ممگن است جان سالم بدر ببرند و شاید مجددا به

معتادان گمنام رواورند.ما در زندگی روزانه خود،گاه دچار لغزشهای

عاطفی و روحانی می شویم ،این حالت باعث می شود که دربرابر

لغزش جسمانی ،یعنی مصرف.مواد مخدر،مقاومتی نداشته باشیم.

ازآن جا که اعتیاد یک بیماری غیر قابل علاج است،نتیجتا معتاد

همیشه در خطر لغزش قراردارند.لغزش هرگز اجباری و یا اتفاقی

نیست ودر مورد آن به ما حق انتخاب داده شده است.لغزش علامت

این است که ما دربرنامه خود خلایی داریم.ما این جریان را با دست کم

گرفتن برنامه بهبودی خود وپیدا کردن راه های گریز ،در زندگی

روزانه مان آغاز می کنیم. بدون آن کهمتوجه تله های سر راهمان

باشیم ،چشم بسته به دام این باورکه خودمان می توانیم گلیم خودرا ا

ز آب بکشیم،می افتیم. دیر یا زود گرفتار این تصور باطل می شویم که

مصرف مواد مخدرزندگی را آسان تر می کند.باور می کنیم که مواد

مخدر می توا ند حالمان را تغیر دهد،اما فراموش می کنیم که چه تغیر

کشنده ایست؟؟؟؟؟؟؟؟؟

برگزیده ای از کتاب پایه صفحه 100معتادان گمنام