10- آیا با این عجزها اعتیاد خود را بابت شرطبندی و قماربازی می‌پذیرید؟







.

من اعتیاد به قمار را در سال 49 در خدمت سربازی متوجه شدم و هرکاری میکردم که قمار نکنم نمیشد و دوبار هم بازداشت شدم و ناچاراً با بقیه همبازی ها یک شرطبندی جدیدی کشف کردیم که پول هم را ببریم و از این قرار بود. چند سرباز دور هم در جایی خلوت می نشستی و مبلغی پول مشخص به یکی بیطرف میدادیم . و در همان حال کلاه خود را چندبار تکان میدادیم و روی زمین میگذاشتیم و اگر مگسی روی اولین کلاه می نست او شرط را میبرد و ما به این وسیله طوری بازی میکردیم که فردی دیگر متوجه کار ما نمیشد و حتی فرمانده گروهان من را به دفترش کشید که بداند ما چکار میکنیم و من هم با قسم و چاخان همه چیز را تکذیب کردم و پس از ان در بازیهای جدیتر و حتی در دو کازینو و چندین قمارخانه هم بازی کردم و عاقبت خودم محلی را جور کردم و در انجا قمار راه انداختم و با تلکه گرفتن مقداری پول برای بازی و یک فکر احمقانه برای ادامه دادن قمار و شرط بستن که با این پولها باخت خودت را تصفیه خواهی کرد و اینکارم تا سال 57 ادامه داشت و با بسته شدن کلوپها و کازینو و قمارخانه ها هم منهم بساط را جمع کردم و فقط بازیهای شب حنابندانها و گاهی یک بازی دوره ای بازی میکردم و اگر باختهایم را حساب کنم. خیلی بیش از تخمین خودم را باختم و از لحاظ ارزشهای انسانی هم خیلی از ویژگی و فضیلتهایم را هم باختم و عاقبت در سال 75 با ورود به برنامه خودیاری اکنون 18 سال است که حتی بازی معمولی هم که دوستانه باشد انجام نمیدم. چون دست به پاسور که میزنم وسوسه بازی به سراغم میآید.