قدم هفتم
با فروتنی از او خواستم کمبودهای اخلاقی ما را برطرف کند
در سراسر قدمها پیشرفتی طبیعی وجود دارد. هیچ گاه از ما خواسته نمی شود که کاری را قبل از اینکه کاملاً آماده و مستعد آن باشیم انجام دهیم. بعبارت دیگر قدم هفتم بطور طبیعی دنباله رو قدم های چهار و پنج و شش است. حال که بر اساس جستجو در «چگونگی دقیق خطایمان»، ترازنامه مان را آماده کرده ایم. کاملاً آماده ایم تا خداوند نواقص اخلاقی مان را برطرف کند. بدنبال آن در قدم بعدی از او می خواهیم تا به همین ترتیب به ما کمک کند. تا زمانی که در قدم یک و دو به ناتوانی خود اقرار نکرده باشیم که خداوند می تواند به ما کمک کند. انتظار نداریم که در قدم سوم اراده و زندگیمان را بدست خداوند بسپاریم. قدم هفتم ظاهراً بسیار آسان بنظر می رسد. ما نقاط ضعفمان را در قدم های قبل شناخته و بازنگری کرده ایم و می خواهیم آنها را به صورت لوحی پاک شده داشته باشیم. اکنون باید متواضعانه از خداوند درخواست کنیم تا آنها را برطرف کند. این به چه معناست؟ ممکن است در گذشته، احساس شرمندگی و حقارت را تجربه کرده باشیم. ولی این با تواضع و فروتنی بسیار متفاوت است. فروتنی (حالت متواضعانه) اغلب غیرقابل درک است. این حالت ضعف نیست بلکه توانایی است. همچنین به معنی حقارت، تسلیم محض و یا سلطه پذیری نمی باشد و نشان دهنده این است که ما هنوز برای تقاضای کمک مقاومت می کنیم. وقتی متواضع هستیم کاملاً خواستار کمک خداوند هستیم. با علم به اینکه بدون او نمی توانیم در آینده بهبود پیدا کنیم. در حالت تواضع ما از عزت نفس برخورداریم. خودمان را همانطور که هستیم با تمام امتیازات و نواقصمان می پذیریم و چنین پذیرشی را در دیگران نیز افزایش می دهیم. یاد می گیریم که فروتنی را در دیگران تشخیص داده، جذب آنها شده و از آنها یاد بگیریم، فروتنی همچنین به ما کمک می کند تا ارتباطمان را با نیروی برترمان افزایش دهیم. ما در سرتاسر قدم ها برای هدایت و حمایت از تلاشمان در جهت تغییر به سمت خداوندی که خود درک می کنیم رانده می شویم. هنگامی که به قدم هفتم می رسیم می دانیم که دیگر مجبور نیستیم برای دریافت خواسته هایمان به خداوند اصرار و یا التماس کنیم، بلکه به سادگی آنها را از او درخواست می کنیم. یاد می گیریم در حین اینکه مشغول مسائل خود هستیم به راه و مشیت خداوند نیز اطمینان کنیم. تواضع و فروتنی، شناسایی تمام نیروهای بالقوه مان می باشد که در قدم 4 و 5 و مجموعه اعمال روزانه قدم سوم، کشف شده است. ما چگونه می توانیم متواضعانه از خداوند درخواست کنیم تا کمبودهایمان را برطرف سازد؟ همانطور که در قدم سوم یاد گرفتیم هیچ طرح از پیش تعیین شده ای برای ارتباط با قدرت برترمان وجود ندارد. بعضی از ما لیست نواقصمان را بارها و بارها می خوانیم و از قدرت برترمان درخواست می کنیم تا آنها را برطرف کند. بعضی ها، نماز خواندن و تفکر بر روی روابطشان با خداوند را مؤثر می دانند. تعدادی دیگر زانو زده و از خداوند درخواست می کنند تا نواقص اخلاقی شان را برطرف کند. با وجود اینکه ما تصمیم می گیریم که از خداوند درخواست کنیم ولی واگذار کردن همه چیز، به خداوند، احساس رهایی شگفت انگیزی به ما می بخشد که ما را قادر می سازد تا با اطمینان به مسیر پیشرفت خود ادامه دهیم. باید به خاطر داشته باشیم که تمام نواقص ما به سرعت از بین نخواهد رفت و ما هیچ وقت به کمال مطلق نمی رسیم. این جزئی از انسان بودن است. حتی پس از دعاهای بسیار برای برطرف کردن معایبمان خواهیم فهمید که بعضی از رفتاهای گذشته هنوز با ما هستند. بهبودی یک روند است و یک راه حل مقطعی برای آنچه که ما را می آزارد وجود ندارد. خوشبختانه الانان به ما یادآوری می کند تا با خودمان مهربان باشیم و مرتباً برای درخواست کمک به خداوند روی بیاوریم. این همان فروتنی حقیقی است. ممکن است مشکل باشد ولی به مرور خواهیم آموخت که نسبت به خود و دیگران با محبت رفتار کنیم. ما برای عوض شدن نیاز داریم که خودمان را با تمام معایبمان همانگونه که هستیم بپذیریم. قدرت برتر ما، بهتر از خودمان می داند که چه اندازه و چه زمانی برای تغییر ما مناسب است. همزمان با آن ما نیز باید اقداماتی انجام دهیم. بی تفاوت نشستن و همانند گذشته رفتار کردن، با وجود درخواست از خداوند برای رفع نواقص ما مؤثر نمی باشد. ما نمی توانیم به تکرار کارهای گذشته پرداخته و انتظار نتایج مختلف داشته باشیم. بهبودی و پیشرفت یک جریان متوالی است نه یک مقصد نهایی. در بازگشت به سوی خداوند برای برطرف کردن نواقصمان در می یابیم که فرصت های بیشماری به ما داده شده تا درخواست های اجابت شده مان را درک کنیم. موقعیت هایی جدید که در زندگی ما پیش آمده اند فرصتی هستند تا ببینیم آیا می خواهیم رفتارهای گذشته را تکرار کنیم یا اینکه راه های جدیدی را امتحان می کنیم؟ با شناختن کمبوهای اخلاقی و جستجو برای انتخاب راه های مؤثر دیگر، انتخابهای جدید و مثبتی را جایگزین رفتارهای منفی گذشته می کنیم. حالا ما می دانیم که چه وقت رفتارهای گذشته ظاهر می شوند و می توانیم یک علامت بزرگ «ایست» را در ذهنمام تصور کنیم. می توانیم از شعارهایی استفاده کنیم که در کمک کردن به ما مناسب هستند مثل: "آسان بگیر" یا "فکر کن" اگرچه در ابتدا متوقف شدن در میان موج انتقادات و اظهارات کنایه آمیز دیگران دشوار است ولی اعضاء گروه از تغییر قدردانی خواهند کرد. حتی اگر آنها این کار را انجام ندهند می توانیم آهسته دستی به پشت خود زده و به خودمان تبریک بگوییم. همزمان با ایجاد تغییرات در خودمان ممکن است که از کشف کردن نواقص جدیدمان بترسم. زمانی که ما یک لایه پیاز را می کنیم. مرتباً در زیر آن لایه جدیدی کشف می کنیم که این مثال، رشد روحانی ما را نشان می دهد. به همین ترتیب، بهبودی بطور پیوسته جعبه های جدیدی از شخصیتمان را آشکار می سازد تا زمانی که ما به درک کاملی از خودمان دست پیدا کنیم. هنگامی که از ابزارهای قدمها استفاده می کنیم. انعطاف پذیر می شویم و قادر خواهیم بود که به خودمان عشق بورزیم. قدم هفتم یک قدم روحانی است و به ما یادآوری می کند که قدرت برترمان بهتر از ما، آنچه را که انجام می دهیم می داند و همچنین می داند چگونه کمبودهای ما را برطرف کند. همچنین ممکن است در اشتباهات خود نکاتی را بیابیم. برای مثال، «قضاوت» هنگامی که برای توهین و انتقاد کردن استفاده می شود یک خصومت منفی به شمار می آید ولی وقتی به ما یاد می دهد کیفیت اوضاع را تشخیص داده و کارهای خوب را از کارهای متوسط متمایز سازیم، ویژگی مثبتی محسوب می شود. قدرت برترمان می تواند در برطرف کردن انتقاد و حفظ قضاوت های صحیح به ما کمک کند. ترس، در هر مرحله از بهبودی می تواند به عنوان مانع تلقی شود. هر زمان که احساس درماندگی می کنیم. مهم است که از خود بپرسیم از چه چیزی می ترسم؟ سپس ما می توانیم از خداوند برای تشویق به تغییر آنچه که ما توانایی انجامش را داریم کمک بخواهیم. با آسودگی و آرامش در می یابیم که خداوند ما را یاری خواهد کرد. باور ما بر این است که خداوند می داند چه وقت و چگونه برای افزایش تغییرات به ما کمک کند. کار ما این است که با خداوند همکاری کنیم و سپس بطرف قدم هشتم حرکت کنیم. رضایت و خشنودی ما از انجام دادن عملی برای بهبودی خودمان همراه با رضایتمندی از واگذار کردن به خداوند برای از بین بردن ویژگی هایی که بیشتر از این به درد ما نمی خورد قدرتی روحانی به ما می بخشد تا به رشد معنوی خود ادامه دهیم. ما یاد می گیریم چگونه تسلیم خداوند شویم. آن زمان که ما دست از نقص هایمان بر می داریم تغییراتی را در خودمان تجربه می کنیم و در می یابیم که تنها نیستیم. می دانیم که می توانیم در رویارویی با ستیزه های زندگی به قدرت برترمان اطمینان کنیم.
با فروتنی از او خواستم کمبودهای اخلاقی ما را برطرف کند
در سراسر قدمها پیشرفتی طبیعی وجود دارد. هیچ گاه از ما خواسته نمی شود که کاری را قبل از اینکه کاملاً آماده و مستعد آن باشیم انجام دهیم. بعبارت دیگر قدم هفتم بطور طبیعی دنباله رو قدم های چهار و پنج و شش است. حال که بر اساس جستجو در «چگونگی دقیق خطایمان»، ترازنامه مان را آماده کرده ایم. کاملاً آماده ایم تا خداوند نواقص اخلاقی مان را برطرف کند. بدنبال آن در قدم بعدی از او می خواهیم تا به همین ترتیب به ما کمک کند. تا زمانی که در قدم یک و دو به ناتوانی خود اقرار نکرده باشیم که خداوند می تواند به ما کمک کند. انتظار نداریم که در قدم سوم اراده و زندگیمان را بدست خداوند بسپاریم. قدم هفتم ظاهراً بسیار آسان بنظر می رسد. ما نقاط ضعفمان را در قدم های قبل شناخته و بازنگری کرده ایم و می خواهیم آنها را به صورت لوحی پاک شده داشته باشیم. اکنون باید متواضعانه از خداوند درخواست کنیم تا آنها را برطرف کند. این به چه معناست؟ ممکن است در گذشته، احساس شرمندگی و حقارت را تجربه کرده باشیم. ولی این با تواضع و فروتنی بسیار متفاوت است. فروتنی (حالت متواضعانه) اغلب غیرقابل درک است. این حالت ضعف نیست بلکه توانایی است. همچنین به معنی حقارت، تسلیم محض و یا سلطه پذیری نمی باشد و نشان دهنده این است که ما هنوز برای تقاضای کمک مقاومت می کنیم. وقتی متواضع هستیم کاملاً خواستار کمک خداوند هستیم. با علم به اینکه بدون او نمی توانیم در آینده بهبود پیدا کنیم. در حالت تواضع ما از عزت نفس برخورداریم. خودمان را همانطور که هستیم با تمام امتیازات و نواقصمان می پذیریم و چنین پذیرشی را در دیگران نیز افزایش می دهیم. یاد می گیریم که فروتنی را در دیگران تشخیص داده، جذب آنها شده و از آنها یاد بگیریم، فروتنی همچنین به ما کمک می کند تا ارتباطمان را با نیروی برترمان افزایش دهیم. ما در سرتاسر قدم ها برای هدایت و حمایت از تلاشمان در جهت تغییر به سمت خداوندی که خود درک می کنیم رانده می شویم. هنگامی که به قدم هفتم می رسیم می دانیم که دیگر مجبور نیستیم برای دریافت خواسته هایمان به خداوند اصرار و یا التماس کنیم، بلکه به سادگی آنها را از او درخواست می کنیم. یاد می گیریم در حین اینکه مشغول مسائل خود هستیم به راه و مشیت خداوند نیز اطمینان کنیم. تواضع و فروتنی، شناسایی تمام نیروهای بالقوه مان می باشد که در قدم 4 و 5 و مجموعه اعمال روزانه قدم سوم، کشف شده است. ما چگونه می توانیم متواضعانه از خداوند درخواست کنیم تا کمبودهایمان را برطرف سازد؟ همانطور که در قدم سوم یاد گرفتیم هیچ طرح از پیش تعیین شده ای برای ارتباط با قدرت برترمان وجود ندارد. بعضی از ما لیست نواقصمان را بارها و بارها می خوانیم و از قدرت برترمان درخواست می کنیم تا آنها را برطرف کند. بعضی ها، نماز خواندن و تفکر بر روی روابطشان با خداوند را مؤثر می دانند. تعدادی دیگر زانو زده و از خداوند درخواست می کنند تا نواقص اخلاقی شان را برطرف کند. با وجود اینکه ما تصمیم می گیریم که از خداوند درخواست کنیم ولی واگذار کردن همه چیز، به خداوند، احساس رهایی شگفت انگیزی به ما می بخشد که ما را قادر می سازد تا با اطمینان به مسیر پیشرفت خود ادامه دهیم. باید به خاطر داشته باشیم که تمام نواقص ما به سرعت از بین نخواهد رفت و ما هیچ وقت به کمال مطلق نمی رسیم. این جزئی از انسان بودن است. حتی پس از دعاهای بسیار برای برطرف کردن معایبمان خواهیم فهمید که بعضی از رفتاهای گذشته هنوز با ما هستند. بهبودی یک روند است و یک راه حل مقطعی برای آنچه که ما را می آزارد وجود ندارد. خوشبختانه الانان به ما یادآوری می کند تا با خودمان مهربان باشیم و مرتباً برای درخواست کمک به خداوند روی بیاوریم. این همان فروتنی حقیقی است. ممکن است مشکل باشد ولی به مرور خواهیم آموخت که نسبت به خود و دیگران با محبت رفتار کنیم. ما برای عوض شدن نیاز داریم که خودمان را با تمام معایبمان همانگونه که هستیم بپذیریم. قدرت برتر ما، بهتر از خودمان می داند که چه اندازه و چه زمانی برای تغییر ما مناسب است. همزمان با آن ما نیز باید اقداماتی انجام دهیم. بی تفاوت نشستن و همانند گذشته رفتار کردن، با وجود درخواست از خداوند برای رفع نواقص ما مؤثر نمی باشد. ما نمی توانیم به تکرار کارهای گذشته پرداخته و انتظار نتایج مختلف داشته باشیم. بهبودی و پیشرفت یک جریان متوالی است نه یک مقصد نهایی. در بازگشت به سوی خداوند برای برطرف کردن نواقصمان در می یابیم که فرصت های بیشماری به ما داده شده تا درخواست های اجابت شده مان را درک کنیم. موقعیت هایی جدید که در زندگی ما پیش آمده اند فرصتی هستند تا ببینیم آیا می خواهیم رفتارهای گذشته را تکرار کنیم یا اینکه راه های جدیدی را امتحان می کنیم؟ با شناختن کمبوهای اخلاقی و جستجو برای انتخاب راه های مؤثر دیگر، انتخابهای جدید و مثبتی را جایگزین رفتارهای منفی گذشته می کنیم. حالا ما می دانیم که چه وقت رفتارهای گذشته ظاهر می شوند و می توانیم یک علامت بزرگ «ایست» را در ذهنمام تصور کنیم. می توانیم از شعارهایی استفاده کنیم که در کمک کردن به ما مناسب هستند مثل: "آسان بگیر" یا "فکر کن" اگرچه در ابتدا متوقف شدن در میان موج انتقادات و اظهارات کنایه آمیز دیگران دشوار است ولی اعضاء گروه از تغییر قدردانی خواهند کرد. حتی اگر آنها این کار را انجام ندهند می توانیم آهسته دستی به پشت خود زده و به خودمان تبریک بگوییم. همزمان با ایجاد تغییرات در خودمان ممکن است که از کشف کردن نواقص جدیدمان بترسم. زمانی که ما یک لایه پیاز را می کنیم. مرتباً در زیر آن لایه جدیدی کشف می کنیم که این مثال، رشد روحانی ما را نشان می دهد. به همین ترتیب، بهبودی بطور پیوسته جعبه های جدیدی از شخصیتمان را آشکار می سازد تا زمانی که ما به درک کاملی از خودمان دست پیدا کنیم. هنگامی که از ابزارهای قدمها استفاده می کنیم. انعطاف پذیر می شویم و قادر خواهیم بود که به خودمان عشق بورزیم. قدم هفتم یک قدم روحانی است و به ما یادآوری می کند که قدرت برترمان بهتر از ما، آنچه را که انجام می دهیم می داند و همچنین می داند چگونه کمبودهای ما را برطرف کند. همچنین ممکن است در اشتباهات خود نکاتی را بیابیم. برای مثال، «قضاوت» هنگامی که برای توهین و انتقاد کردن استفاده می شود یک خصومت منفی به شمار می آید ولی وقتی به ما یاد می دهد کیفیت اوضاع را تشخیص داده و کارهای خوب را از کارهای متوسط متمایز سازیم، ویژگی مثبتی محسوب می شود. قدرت برترمان می تواند در برطرف کردن انتقاد و حفظ قضاوت های صحیح به ما کمک کند. ترس، در هر مرحله از بهبودی می تواند به عنوان مانع تلقی شود. هر زمان که احساس درماندگی می کنیم. مهم است که از خود بپرسیم از چه چیزی می ترسم؟ سپس ما می توانیم از خداوند برای تشویق به تغییر آنچه که ما توانایی انجامش را داریم کمک بخواهیم. با آسودگی و آرامش در می یابیم که خداوند ما را یاری خواهد کرد. باور ما بر این است که خداوند می داند چه وقت و چگونه برای افزایش تغییرات به ما کمک کند. کار ما این است که با خداوند همکاری کنیم و سپس بطرف قدم هشتم حرکت کنیم. رضایت و خشنودی ما از انجام دادن عملی برای بهبودی خودمان همراه با رضایتمندی از واگذار کردن به خداوند برای از بین بردن ویژگی هایی که بیشتر از این به درد ما نمی خورد قدرتی روحانی به ما می بخشد تا به رشد معنوی خود ادامه دهیم. ما یاد می گیریم چگونه تسلیم خداوند شویم. آن زمان که ما دست از نقص هایمان بر می داریم تغییراتی را در خودمان تجربه می کنیم و در می یابیم که تنها نیستیم. می دانیم که می توانیم در رویارویی با ستیزه های زندگی به قدرت برترمان اطمینان کنیم.