4. آيا مي‌توانيد به خاطر بياوريد كه براي درمان خود دست به چه كارهايي زديد؟

وقتی پس از آزمایشات مختلف و عکسبرداری و استفاده از دارو و درمانهای انحرافی و بی نتیجه و مراجعه به پزشکان مختلف با تخصصهای گوناگون، بطوری که حدود سه سال هیچکدام از این بُردهای تخصصی نتوانستند بیماری من را تشخیص دهند و من هم پس از هزینه کردنهای زیاد خسته و ناامید شدم و در نهایت طبق تشخیص یک روانشناس بیماری عصبی را قبول کردم و با مصرف داروهای روانگردان و قرصهای مسکن اعتیادآور به زندگی در درد و رنج ادامه دادم. اما در نهایت یک دکتر چشم پزشک تشخیص داد که من مشکل استخوان دارم، چون دائم نمره دید چشمم کم و زیاد میشد و با نامه ای که به من داد به سراغ متخصص استخوان رفتم و با معاینه و آزمایشات و عکسبرداری های گوناگون تشخیص سرطان استخوان داده شد و با مشاوره متخصصان و جراحان تشخیص دادند که امکان جراحی وجود ندارد و با دارو و پرتو و شیمی درمانی ممکن است، این بیماری را برای مدتی به وقفه انداخت و من هم پس از رفتن به موسسه پرتو اتمی و دو جلسه شیمی درمانی، به دلیل هزینه بسیار بالا و از اذیت و آزار شیمی و پرتو درمانی خسته شدم و کم آوردم و چون شنیده بودم این درمانها فایده ای ندارند. از پزشکان و طریقه درمانشان قطع امید کردم و خودم را برای مردن آماده کردم...