فرشتگان روزی از خدا پرسیدند : بار خدایا تو که بشر را اینقدر دوست داری غم را دیگر چرا آفریدی؟
خداوند گفت : غم را بخاطر خودم آفریدم چون این مخلوق من که خوب می شناسمش تا غمگین نباشد به یاد خالق نمی کند

خدایا هر روز کمی اندوه برام بفرست
زیرا در اندوه است که تو یاد می شوی
و در خوشی از یاد می روی

خدایا؛
«تو»؛
آن مشترک مورد نظری هستی؛
که همیشه در دسترسی …

وقتی خدا دستهایش را از پشت روی چشمانم گذاشت از لای انگشتانش انقدر محو دیدن دنیاشدم که فراموش کردم منتظر است نامش را صدا کنم!

خدايا !
گناهان مرا ببخش
كه اگر تو مرا را نبخشي
كي مي تونه گناهان منو ببخشه ؟

خدایا کم آورده ام …
در لیست آدم هایت اشتباهی شده است ؛ اسم من که ایوب نیست !!!

پروردگارا!
درمیان این همه آشنا
درمیان این همه دوست،
تنهاتویی که درسخت ترین لحظات
و در تمام ساعات در کنارمی
ومرابه خاطرکاستی ها
خطاهاولغزشهایم سرزنش نمی کنی؛
عاشقانه می پرستمت تا ابد.

 

خداوندابرای همسایه که نان مرا ربود، نانبرای عزیزانی که قلب مرا شکستند، مهربانیبرای کسانی که روح مرا آزردند، بخششو برای خویشتن خویش ، آگاهی و عشق می طلبم . . .

این روزها

خدا هم از حرفهای تکرای من خسته است

چه حس مشترکی داریم من و خدا ..

او از حرفهای تکرای من خسته است ..

و من از تکرار غم انگیز روزهایم