بيل ويلسون يکي ازبنیانگزاران انجمن الکلي هاي گمنام، درسال ۱۹۳۵ ميلادي زندگي و شغل خود را در منطقه وال استريت نيويورک که عمده ترين مرکز تجاري آمريکا و جهان محسوب مي شود؛ به علت اعتياد به الکل بر باد داد. وي چند سال پيش از آنکه اعتياد خود به الکل را ترک و بهبودی به دست آورد، به علت اعتياد و ناتواني در ادامه يک شغل، زندگي زناشوئي خود را به شدت به خطر انداخت. در خلال سال هاي ۱۹۳۴ و۱۹۳۵ ميلادي بيل ويلسون به علت الکلي بودن چندين بار در يکي از بيمارستان هاي نيويورک بستري شد. وي در هنگام بستري بودن در اين بيمارستان تحت مراقبت و درمان پزشکي به نام ويليام سيلک ورث که به علت روش هاي ابتکاري خود در درمان افراد الکلي شهرت داشت قرار گرفت. در نخستين باري که بيل ويلسون در بيمارستان بستري شد دکتر سيلک ورث به وي گفت که الکلي بودن يک بيماري است و نه يک مشکل اخلاقي و نداشتن اراده. دکتر سيلک ورث بر اين باور بود که الکلي ها از يک نوع وسوسه فكري و ویارجسماني همراه با نوعي آلرژي یا حساسيت رنج مي برند و همين امر باعث مي شود تا آنها با نوشيدن اولين ليوان مشروب ديگر نتوانند خود را کنترل کنند و بي اراده به خوردن مشروب ادامه دهند. براي رهائي از اين وضعيت افراد الکلي بايد از نوشيدن مشروب کاملا پرهيز کنند و به هيچ وجه به سراغ الکل نروند. قرار دادن اين گونه اطلاعات در اختيار بيل ويلسون از سوي دکتر سيلک ورث ذهن وي را باز کرد و او متوجه شد که چرا با همۀ تلاش هایي که مي کند، نمي تواند جلوي زياده روي خود را در مشروب خواری بگيرد و يا کلاً ازنوشیدن مشروب خودداري کند. پس از مرخص شدن از بيمارستان، بيل توانست براي مدت يک ماه مشروب را ترک کند اما نوشيدن مشروب را بار ديگر از سرگرفت. وي از ماهيت مشکلي که از آن رنج مي برد مطلع شد اما اين آگاهي کافي نبود که وي از نوشیدن مشروب دست بردارد. او هنوز نمي دانست که چگونه مي تواند مشکل خود را حل کند. پي بردن به ماهيت مشکل يا اعتياد در واقع همان چيزي است که وي آن را اساس و زیربنای قدم اول در برنامه ۱۲ قدم قرار داده است.