الگوهای رفتاری در هم وابستگی

الگوهای انکاری:
- با تشخیص احساساتشان مشکل دارند
- احساساتشان را نادیده می گیرند،تغییر میدهند و یا انکار می کنند
- خودشان را کاملا متواضع و بدون خودخواهی دانسته و وقف رفاه دیگران می کنند
- همدلی در نیازها و احساسات دیگران ندارند
- آدمها را با خصایص بدشان برچسب می زنند
- تصور می کنند بدون نیاز به دیگران قادر به مواظبت از خود هستند
- درد خود را با ماسک خشم،شوخی و انزوا می پوشانند
- حالت منفی بودن و پرخاشگری را با راههای غیر مستقیم و انفعالی نشان می دهند.
- مناسب نبودن افرادی که جذبشان می شوند را تشخیص نمیدهند

الگوهای عزت نفس پایین:
- قدرت تصمیم گیری پایینی دارند
- با خشونت نسبت به آنچه که می اندیشند،می گویند و انجام میدهند قضاوت می کنند و هیچگاه آن را کافی نمیدانند.
- در برابر تصدیق و تمجید و پاداش خجالت زده می شوند
- به تایید دیگران در قبال افکار،احساسات و رفتارشان بیشتر از تایید خودشان اهمیت می دهند
- خودشان را به عنوان آدمهای ارزشمند و دوست داشتنی قبول ندارند
- در جستجوی تصدیق و تمجید برای غلبه بر احساس کمبود هستند.
- اقرار به اشتباه برایشان دشوار است
- احتیاج دارند که در نگاه دیگران خوب جلوه کنند و ممکن است برای خوب جلوه کردن دروغ هم بگویند
- قادر نیستند آنچه را که نیاز دارند و می خواهند بشناسند و تقاضا کنند
- خودشان را مافوق دیگران می پندارند
- برای تامین حس امنیت شان به دیگران محتاجند
- شروع کردن کار،اتمام به موقع و کامل کردن آن برایشان دشوار است.
- تعیین اولویت ها و مرزهای سالم برایشان دشوار است.

الگوهای ایجاب و تسلیم
- به صورت افراطی ثابت قدم و پابرجا هستند بصورتی که برای مدت زمان طولانی در یک شرایط مضر و زیان آور می مانند
- از ارزشها و تمامیت خود برای جلوگیری از خشم و عدم پذیرش دیگران صرف نظر می کنند
- علایق خود را فدای خواسته دیگران می کنند
- گوش به زنگ احساسات دیگران هستند تا به آنها توجه کنند و بها بدهند.
- از بیان افکار،احساسات و عقاید خود زمانی که با دیگران متفاوت است واهمه دارند
- جاذبه های ج. ن. س. ی را با عشق اشتباه می گیرند
- بدون توجه به عواقب کار نتیجه گیری می کنند
- واقعیت و حقیقت خود را فدای تایید گرفتن از دیگران و یا فرار از تغییرات می کنند

الگوهای کنترلی
- باور دارند که دیگران قادر به محافظت از خود نیستند
- تلاش می کنند که دیگران را راضی کنند که به چه بیاندیشند،چه انجام دهند وچه احساسی داشته باشند
- آزادانه نصیحت می کنند و به دیگران جهت می دهند بدون اینکه از آنها خواسته شده باشد.
- هنگامی که دیگران کمک آنها را رد می کنند و یا راهنمایی آنها را نمی پذیرند متنفر و آزرده خاطر می شوند.
- در خرید هدیه و توجه کردن به کسانی که می خواهند روی آنها تاثیر بگذارند ولخرج و افراطی هستند.
- ازجاذبه های جنسی خود برای بدست آوردن تایید و پذیرش استفاده می کنند.
- احساس نیازمندی را در خود برای ایجاد ارتباط با دیگران تقویت می کنند.
- خواستار آن هستند که احتیاجاتشان توسط دیگران رفع شود
- از جاذبه و گیرایی خود برای متقاعد کردن دیگران نسبت به دلسوز،مهربان و حامی بودن خود استفاده می کنند
- سرزنش کردن و شرمنده کردن را به عنوان راهی برای استثمار عاطفی دیگران به کار میبندند.
- از همکاری و مشارکت،مصالحه و گفتگو سرباز می زنند.
- حالت بی تفاوتی،درماندگی،قدرت و یا خشم و غضب را برای تغییر نتیجه حاصله اتخاذ می کنند.
- تلاش می کنند از اصطلاحات بهبودی برای کنترل رفتار دیگران استفاده کنند.
- برای دریافت آنچه می خواهند،تظاهر می کنند که با دیگران موافقند

الگوهای اجتناب
- طوری رفتار می کنند که دیگران مجبور به رد کردن،شرمنده کردن و یا ابراز خشم نسبت به انها می شوند.
- نسبت به آنچه که دیگران فکر می کنند،می گویند و انجام می دهند،قضاوت شدیدی دارند
- از صمیمت عاطفی،فیزیکی و جنسی می پرهیزند تا بدینوسیله فاصله ها را حفظ کنند
- با اعتیاد به افراد، مکان ها و اشیاء مانع از ایجاد صمیمیت در روابط می شوند.
- با ارتباطات غیر مستقیم و طفره رفتن مانع از بروز کشمکش و پرهیز از مواجهه می شوند.
- با بی میلی در استفاده از ابزار بهبودی،از ظرفیت خود برای برقراری روابط سالم می کاهند.
- احساسات و نیازهایشان را سرکوب می کنند تا از احساس آسیب پذیری اجتناب کنند.
- افراد را به سمت خود می کشند و وقتی آنها نزدیک شدند آنها را از خود دور می کنند.
- از رها کردن خودمحوریشان امتناع می کنند برای اینکه نمیخواهند تسلیم نیرویی برتر از خوشان شوند
- بر این باورند که نشان دادن احساسات نشانه ضعف است.
- از بیان تقدیر و قدردانی خودداری می کنند.
(نشریه الگوهای رفتاری انجمن هم وابستگان گمنام)

احساس تنهایی میکنیم.احساس ترس و استرس بی قراری.شروع به ایجاد یک رابطه مخفی یا حتی اشکار میکنیم.نه بر مبنای خواست خداوند بلکه بر مبنای تفکرات غلط و وابستگیهای عاطفی شدید.

اینگونه شروع میکنیم:خواهش میکنم با من ارتباط داشته باش و مرا تکمیل کن!من عرضه ندارم به خودم عشق بدهم تو به من عشق بده.من بلد نیستم خودم را دوست بدارم تومرا دوست داشته باش.یا کمبودهای وجودمان را از او بر میداریم یا اجازه میدهیم او با ما اینکار را انجام دهد.یا تو سری میزنیم یا تو سری میخوریم.

به جای اینکه خدا را بپرستیم واو را اولویت خود قرار دهیم فرد مقابل را خدای خود میکنیم.حقیقتا بت پرست میشویم.چشمانمان به روی واقعیات بسته میشود.به ارزشهای خود توجهی نمیکنیم.ارتباطمان با سایرین به حداقل رسیده.دیگر از دوستت دارمهای او خبری نیست.وشاید ما هم انگونه اتشین نیستیم.تازه عیبهای واقعیش را میبینیم و شاید بدتر عیبهایش را ده برابر میبینیم.تهمت ها و تحقیرها و توهین ها شروع میشود.اوقات زیادی را صرف او کرده ایم اما او یا به خودش فکر میکند و یا ما اولویت اولش نیستیمو گاهی هم برعکس.به وایبر وموبایل وی چت و مرگ وکوفت پناه می اوریم و شاید بدتر به مواد و الکل و سیگار،اما انهم دردمان را چاره نمیکند و فقط مسکن موقتی بر دردهایمان میشود.رابطه مرده است.یا باید اصلاحش کنیم یا بیخیالش شویم.

بنا بر اعتقاد شخصی ام اگر این رابطه رسمی است(رابطه زن و شوهر)طلاق اصلا کار درستی نیست و در مذاهب هم به شدت نهی شده است و بهتر است رابطه را تا میتوانیم اصلاح کنیم که گوشه ای از خواست خداوند را انجام داده باشیم.ولی گر دوستی و پنهانی است با مشورت بهترین تصمیم را بگیریم ااما اما اما

اما

اما نقطه اصلی صحبتم اینجاست که دوباره همین اشتباه را مرتکب میشویم.فکر میکنیم نفر بعدی ما را نجات خواهد داد و دوباره در کثافت غرق میشویم.اگر رابطه اسیب دیده و یا به پایان رسیده تکرار ان با دیگری حماقت محض است مخصوصا اگر پنهانی باشدو بصورت خیانت باشد.وقتی ما خیانت میکنیم شخصیت پوچمان را به نمایش میگذاریم.ما با خیانت کردن به تمام کاینات صدمه میزنیم.و در واقع در کلیه جنایاتی که بولسطه خیانت بوجود می اید سهیم میشویم.ما باید خودخواهی را کنار گذاشته و در صورت پایان یک رابطه انرا به فال نیک بگیریم و بگوییم من خودم را دوست دارم.من تغییر میکنم تا به وقت خود بگذارم ایندفعه خداوند برایم انتخاب کند
این فقط تجربه و دیدگاه شخصی است همین
امیر

وابستگی در بهترین حالت خود در تنها ماندن و طرد شدن است . ترس از اینکه من نمیتوانم به تنهایی خودم را خوشحال کنم ، من نمیتوانم به تنهایی...........................
آنوقت است که فردی دیگر یا شیئی دیگری وارد دنیای روانشناختی خود میکنیم. 
فرقی ندارد او چقدر میتواند این جاهای نتوانستن را بر دوش بکشد و پر کند . فقط بودنش کافی ست . که ما خود را توانمند تر و قوی تر بدانیم . 
وابستگی از این بک گراند فکری ناشی میشود که "من خوب نیستم تو خوبی" اینکه به دنیای خودمان برگردیم و به دلخوشی های ساده و حتی کوچک ، اینکه آدمها را دوست بداریم ، نه بخاطر اینکه نیازهای روانی ما را برطرف میکنند ، بخاطر خودشان ، اینکه از تاریکی ها و تنهایی ها نترسیم .
بعد از شناخت ، اولین قدمها قیچی کردن تارهای وابستگی است .