.

توی زندگی همه ما آدم ها یک روزهایی هست ، که فقط یک روز نیستند

یک تاریخ اند

روزهایی که یک قرن هستند

 

شاید تعداد این روزها خیلی کم باشند

اما یک عمر خاطره هستند

.

خوشه هاي  خاطره 
معلق
بر ديوار عمر 
مرا 
به كوچه هاي  كودكي مي خوانند 
تا از رديف اقاقي ها 
عبوري دوباره كنم

اولین روز سرما گذشت…

 شاید دل نشین بود !

 صورتک هایی بود که یک خط در میان لبخند تلخی می زدند…

درخت هایی بود که برگ هایشان را عقد باد کرده بودند…

و آسمانی بود که رازها میگفت . شاید معمای ابرها را حل میکرد!

خورشیدی بود که به سردی می تابید و منی که بی ذوق بودم!

عاشقی را ندیدم که بخندد به فصل عشق

نمیدانم یا عشق مرده است یا عاشق…

 

مبهوت

زل زده ایم به سایه هامان

که پشت سایه یِ میله ها زندانی ست

غافل از اینکه

آنچه در قفس کرده اند

ما نیستیم

چراغ ها هستند.

حرف های زیادی داری …

سکوت علامت چیست ..

نمی دانم علامت رضایت است ..

یا همان جواب ابلهان خاموشی است …

معنی جدیدی به سکوت داده ای …

سکوتت را می فهمم …

یعنی انتظار …

 

بیهوده ورق می خورنــــــــد …

تقویـــــــــم هــــای جهــــــــــان ؛

روزهــــای من …

همه یک روزند …

شنبــــه هایی که فقـــط پیشوندشــــــان عوض می شـــــود …

 

تنها

تصویر یک ماه

به این مرداب

حسّ ِ بودن ؛ می دهد
.
.
.
. 

 

نگاهم کن....!

 

" خنده تلخ "

ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻪِ ﺩﻝ، 

ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﻋﻠﺘﺶ ﭘﻮﻝ ﻧﺒﻮﺩ.

 

 ﺍﻧﻌــﮑﺎﺱِ ﺟُـــﻮﮎ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻧﺒــﻮﺩ.

 ﻋﻠﺘﺶ، ﭼﻬﺮﻩﯼِ ﮊﻭﻟﯿﺪﻩﯼِ ﯾﮏ ﺩﻟﻘﮏ، 

 

ﯾﺎ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﯾﮏ ﮐُﻮﺭ، ﻧﺒﻮﺩ ..

. ﻣﻦ ﺑﻪِ »ﻣﻦ« ﺧﻨــﺪﯾﺪﻡ! 

 

ﮐﻪ ﭼُﻮ ﯾﮏ ﺩﻟﻘـــﮏِ ﮔﯿﺞ 

ﻧﻘﺶ ﯾﮏ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺍﺭﻡ، ﻭ ﺩﻟﻢ ﻣﯿـــــﮕﺮﯾﺪ

 

این روزها دچار سر گیجه‌ام
تلخ تر از تلخ…
زود می رنجم ، انگار گمشده‌ام! حتی گاهی می‌ترسم …
چه اعتراف بدی…
شاید لحظه کوچ به من نزدیک شده، دلم هوای سردی غربت دارد …