«مهمترین مساله در یک رابطه، شنیدن چیزهایی است که گفته نمی شود. پیتر دراکر»

همسفر! در این راه طولانی – که ما بی خبریم و چون باد می گذرد – بگذار خرده اختلاف های مان با هم باقی بماند.خواهش می‌کنم!

مخواه که یکی شویم، مطلقا یکی.

مخواه که هر چه تو دوست داری ، من همان را ، به همان شدت دوست داشته باشم.و هرچه من دوست دارم ،‌به همان گونه مورد دوست داشتن تو نیز باشد.

 

مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم،‌یک ساز را ، یک کتاب را ، یک طعم را ، یک رنگ را و یک شیوه نگاه کردن را.

مخواه که انتخاب مان یکی باشد، سلیقه مان یکی و رویاهامان یکی. هم سفر بودن و هم هدف بودن، ابدا به معنی شبیه بودن و شبیه شدن نیست، و شبیه شدن دال بر کمال نیست، بل دلیل توقف است.

دو نفر که عاشق هم اند و عشق آن ها را به وحدتی عاطفی رسانده است، واجب نیست که هر دو صدای کبک، درخت نارون ، حجاب برفی قله‌ی عَلَم کوه، رنگ سرخ و بشقاب سفالی را دوست داشته باشند.

من از عشق زمینی حرف می زنم که ارزش آن در «حضور» است ، نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری.

اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یکی نیست،بگذار یکی نباشد.بگذار در عین وحدت مستقل باشیم.

بخواه که در عین یکی بودن، یکی نباشیم.بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید. بگذار صبورانه و مهرمندانه درباب هر چیز که مورد اختلاف ماست بحث کنیم؛ اما نخواهیم  که بحث ، ما را به نقطه‌ی مطلقا واحدی برساند.

بحث باید ما را به ادراک متقابل برساند نه فنای متقابل.

این جا سخن از رابطه ی عارف با خدای عارف درمیان نیست، سخن از ذره ذره واقعیت ها و حقیقت‌های عینی و جاری زندگی‌ست.

 بیا بحث کنیم!

 بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم!

 بیا کلنجار برویم!

 اما نخواهیم که غلبه کنیم.

 

بیا ، حتی، اختلاف های اساسی  واصولی مان را ، در بسیاری زمینه ها تا آنجا که حس می کنیم دوگانکی،شور و حال و زندگی می بخشد، نه پژمردگی و افسردگی و مرگ ، حفظ کنیم.

 من و تو حق داریم در برابر هم قدعَلَم کنیم.

 و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید هم را نپذیریم بی‌آنکه قصد تحقیر هم را داشته باشیم.

 عزیز من ! بیا متفاوت باشیم!

زنده ياد نادر ابراهيمي