انگاه که غرور کسی را له می کنی
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران میکنی
انگاه که شمع امید کسی را ویران می کنی
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری
آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خورد شدن غرورش را نشنوی
آنگاه که خدا را می بینی وبنده خدا را نادیده می گیری
میخواهم بدانم دستانت را به سوی کدام آسمان دراز می کنی
تا برای خوشبختی خودت دعا کنی

هر کجا هستم باشم  
آسمان مال من است  
پنجره ، فکر، هوا، عشق، زمین مال من است
 چه اهمیت دارد  
گاه اگر می رویند  قارچ های غربت ؟

سهراب سپهری

من نمی دانم که چرا می گویند :
اسب حیوان نجیبی است کبوتر زیباست  
و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست  
گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد
 چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید
  واژه ها را باید شست ...
سهراب سپهری

سهراب سپهری...

من به آمار زمین مشکوکم

اگر این سطح پر از آدم هاست

پس چرا این همه دل ها تنهاست ؟

بیخودی میگویند هیچ کس تنها نیست ، چه کسی تنها نیست ؟

همه از هم دورند ...

همه در جمع ولی تنهایند ...

من که در تردیدم ، تو چطور ؟

* سهراب سپهری *