خوب میدونم که دلم لایق عشق تو نبود
دل برزخیه من خاک بهشت تو نبود
تو تو فکر آسمون و من به چشم تو زمین
نمیگم با من بمون نشکنم فقط همین
منتظر بودم بیای امید زندگیم بشی
مرحم زخم عمیق شب خستگیم بشی
اما حالا اومدی وای که چقدر سرده نگات
نمیبینم دیگه اون عشقُ توی برق چشات
داری خاکسترمُ میدی به باد بی دریغ
من نگاهت میکنم تنها با آهی عمیق
میگذری چه بی تفاوت از کنار مردنم
روتو بر میگردونی نبینی که جون میکنم
دل و میبرم ازت از غرورم نبرم
میشکنم از تو ولی کوهی از تظاهرم