2014-05-14، 03:43
گاهی آنقدر در روز مرگی عرق می شویم که فراموش می کنیم ساده ترین داشته های ما شاید آرزوی فرد دیگری باشد .
ما از امر و نهی پدر کلافه هستیم و
دیگری در آرزوی شنیدن صدای پدرش
ما از باب میل نبودن غذا به جان مادرمان غر می زنیم و
دیگری در حسرت صدا کردن نامش و شنیدن جوابش
"اندکی صبر سحر نزدیک است"