2014-07-27، 02:10
انديشه امروز يکم مرداد
a day at a time
بسياري از ما در طول نيايش از خداوند درخواست مي کنيم که ايمان ما را به وجود پر محبت خويش افزون نمايد . در مراحل انتهايي زندگاني با اعتياد تمايل به مقاومت در برابر ايمان به خداوند ضعيف مي گردد و هنگاميکه کاملا شکست را باور کرده ايم ، مي پذيريم و آماده مي شويم که بر اراده خداوند گردن نهيم و در نتيجه زندگي جديدي را آغاز ميکنيم و دريچه اي به سوي نور در زندگي ماگشوده ميشود:
دريچه اي که ما را به آزادي واقعي رهنمون مي گرداند .
آيا من ايمان آورده ام که تنها خداوند قادر است که مرا از اين زندگي سراسر درد و محنت رهايي بخشد ؟
آيا من آموخته ام که نيايشم به درگاه خداوند نه به صورت اعتراض به وقايع بلکه بايد به حالت پذيرش آنها در لحظات نوميدي و بي پناهي صورت پذيرد ؟
آيا من قادرم که به جاي دعا کردن جهت عملي شدن تمايلات خود تنها براي آگاهي از خواست خداوند دست به دعا و نيايش بردارم ؟
خداوند در تمام لحطات آماده کمک و دستگيري من مي باشد .
"خداوند ما را تنها نخواهد گذاشت "
انديشه امروز يکم مرداد
a day at a time
کپي از اين مطلب فقط با ذکر نام سايت www.forum.banianbehboodi.ir مجاز مي باشد .
مشگل اینه که به بعضیا بیشتر از حدشون بها دادم