وقتی که قلب هایمان کوچک تر از غصه هایمان میشود،
وقتی نمیتوانیم اشک هایمان را پشت پلک هایمان مخفی کنیم
و بغض هایمان پشت سر هم میشکند ...

وقتی احساس میکنیم
بدبختیها بیشتر از سهم مان است
و رنج ها بیشتر از صبرمان ...

وقتی امیدها ته میکشد
و انتظارها به سر نمیرسد ...وقتی طاقتمان تمام میشود
و تحمل مان هیچ ...آن وقت است که مطمئنیم به تو احتیاج داریم
و مطمئنیم که تو
فقط تویی که کمکمان میکنی ...آن وقت است که تو را صدا میکنیم
و تو را میخوانیم ...آن وقت است که تو را آه میکشیم
تو را گریه میکنیم ...
و تو را نفس میکشیم ...وقتی تو جواب میدهی،
دانه دانه اشکهایمان را پاک میکنی ...
و یکی یکی غصه ها را از دلمان برمیداری ...گره ی تک تک بغض هایمان را باز میکنی
و دل شکسته مان را بند میزنی ...سنگینی ها را برمیداری
و جایش سبکی میگذاری و راحتی ...بیشتر از تلاشمان خوشبختی میدهی
و بیشتر از حجم لب هایمان، لبخند ...خواب هایمان را تعبیر میکنی،
و دعاهایمان را مستجاب ...آرزوهایمان را برآورده می کنی ؛
قهرها را آشتی میدهی
و سختها را آسان
تلخ ها را شیرین میکنی
و دردها را درمانناامیدی ها، همه امید میشوند
و سیاهی ها سفیدسفید .