بي تاب تو مه ، مهر تو اش مهر بقا بود ..
چون مرغك پر بسته به محراب دعا بود ...

نه اهل خرد بود و نه از طايفه ي وهم ...
بيچاره   به تقدير و قضا، بند بلا بود ...

در حسرت روي تو ، به تب بود و تمنا ....
نوميد ز درمان و  در اميد شفا بود ...

اندر طلب "عشق" همي بي  دل و شيدا ...
صوفي وش بي "معرفت" از رقص سما بود ...

گم راه تو را نور چه باشد ؟ كه در  "اغنا" 
گل واژه ي "توحيد" بر آدم زخدا بود ...

در وادي "حيرت" به شب افروزي شمعت ....
چون شاپركي سوخته مشتاق "فنا" بود ...

اي شاه ز ملك دل تو ، چون برود ماه !!...
آن بنده ي درگاه كه مجذوب شما بود ....
 "با احترام و اجازه شاعر عزيز "مژگان عليمرادي"