آغاز يك روز كه ميتواند پاك و لبريز از خدمت باشد را خوش باش ميگوييم. سختيهاي راه كم و بيش وجود دارند، فراز و نشيب و گاهي احساس كمبودهايي احساس مي شود، اما اين كمبودها با عشق و سخاوت و خدمت بلاانتظار و نهايتا بالاترين ابزار، يعني ارتباط با خداوند مهربان، پر مي شود. وظيفه ي ما فقط پاك زيستن و عشق ورزيدن و كمك به ديگر اعضايي هست كه ميخواهند پاك باشند. ابزار ما در اين مسير پيش از هر چيزي پاكي خودمان و اشتياق و تمايل به ادامه دادن اين مسير و اميد دوباره و توكل به خداست. هرگز از ادامه ي مسير نااميد نباشيم. در پس هر پيچ تندي كه گاهي ما را به زمين ميزند، معجزه و هديه ي الهي وجود دارد. فشارهاي وسوسه تمام ميشود. انحراف فكريها موقت هستند، اما پاكي من پابرجا.
آيا ميدانم اميد به ادامه ي راه، يعني شكست شهوت؟
آيا حاضر هستم عليرغم همه ي سختيهاي راه، عقب ننشينم و مسير را همچنان با عشق و فروتني ادامه دهم؟
من هیچ قسمت شهوت را نمی خواهم، درونی وبیرونی، خودآگاه و نا خودآگاه، فاعل یا مفعول. من آنرا رها می کنم که برود. خدایا مرا در مقابل آن هوشیار نگه دارد چون خودم نمی توانم
