2015-05-26، 11:05
مرگ در آئين زرتشت
دستورها و احکام جالب توجهي که در مورد رفتار با اجساد مردگان در «ونديداد» و منابع فارسي ميانه (= پهلوي) آمده است هر چند در ابتداي امر و مطالعه شگفت و عجيب به نظر مي رسد، اما براي مردم مغرب زمين رسومي آشنا و معمولي است. آن چه که محقق و آشکار است، احکام ياد شده در همه جاي ايران جاري و معمول نبوده است، و منحصربه نواحي بيابان هاي شمال شرقي و خانواده هاي موبدان بوده است. به موجب ونديداد که مأخذ و منبع است براي استناد به اين رسوم، خود به تصريح آمده است که در چخر Chakhra مردم مردگان خود را مي سوزانند.
هم چنين از سرزميني ديگر از شهرهاي آريائي اهورا آفريده ياد شده است به نام هردئي تي (= هرات) که ساکنان آن جا مردگان خود را نه مي سوزانيده اند و نه در معرض هواي آزاد قرار مي دادند، بلکه مردگان را دفن مي کردند. چنانکه دريافت مي شود، روشهاي دفن کردن، سوزانيدن و در معرض هواي آزاد در بلنديها قرار دادن اجساد مردگان رواج داشته است. اما اين روش اخير، ويژه ي مغان و روحانيان بوده که به احتمال خود بدان عمل مي کردند و مي خواستند آن را عموميت بخشند.
آن طور که از شواهد دريافت مي شود، در شرق ايران تأکيد و اصرار بر آن بود که جسد را به شکلي کاملاً عادي در بلنديهاي متروک، در معرض هواي آزاد قرار دهند که احکامي در مورد تشريفات و چگونگي انجام آن وجود داشته است. ما ايرانيان ساکن درباختر ايران، مردگان را با وضعي ويژه در آرامگاه هايي بزرگ و متصل، به موازات هم دفن مي کرده اند. اينان دلايل زيادي جهت اين گونه تدفين داشتند. جسد با تشريفات و اشيايي به همراه به آرامگاه ويژه حمل مي شد. جهت مراسم پس از مرگ و مجلس يادبود و سوگ، از عموم وابستگان، و آشنايان دعوت به عمل مي آمد.
در اين گونه مجالس و نشست ها به طور معمول از دعوت شدگان با خوراک هاي گوناگون (شام يا ناهار) پذيرايي مي شد. آنچه که مسلم است، شرايط اقليمي و منطقه اي و آب و هوا نيز تأثير به سزايي در اين امر دانسته است. گروه هايي ديگر ازايرانيان، مردگان خود را درون ريگ زار يا نمک زارها، بدون تشريفات دفن مي کردند.
دستورها و احکام جالب توجهي که در مورد رفتار با اجساد مردگان در «ونديداد» و منابع فارسي ميانه (= پهلوي) آمده است هر چند در ابتداي امر و مطالعه شگفت و عجيب به نظر مي رسد، اما براي مردم مغرب زمين رسومي آشنا و معمولي است. آن چه که محقق و آشکار است، احکام ياد شده در همه جاي ايران جاري و معمول نبوده است، و منحصربه نواحي بيابان هاي شمال شرقي و خانواده هاي موبدان بوده است. به موجب ونديداد که مأخذ و منبع است براي استناد به اين رسوم، خود به تصريح آمده است که در چخر Chakhra مردم مردگان خود را مي سوزانند.
هم چنين از سرزميني ديگر از شهرهاي آريائي اهورا آفريده ياد شده است به نام هردئي تي (= هرات) که ساکنان آن جا مردگان خود را نه مي سوزانيده اند و نه در معرض هواي آزاد قرار مي دادند، بلکه مردگان را دفن مي کردند. چنانکه دريافت مي شود، روشهاي دفن کردن، سوزانيدن و در معرض هواي آزاد در بلنديها قرار دادن اجساد مردگان رواج داشته است. اما اين روش اخير، ويژه ي مغان و روحانيان بوده که به احتمال خود بدان عمل مي کردند و مي خواستند آن را عموميت بخشند.
آن طور که از شواهد دريافت مي شود، در شرق ايران تأکيد و اصرار بر آن بود که جسد را به شکلي کاملاً عادي در بلنديهاي متروک، در معرض هواي آزاد قرار دهند که احکامي در مورد تشريفات و چگونگي انجام آن وجود داشته است. ما ايرانيان ساکن درباختر ايران، مردگان را با وضعي ويژه در آرامگاه هايي بزرگ و متصل، به موازات هم دفن مي کرده اند. اينان دلايل زيادي جهت اين گونه تدفين داشتند. جسد با تشريفات و اشيايي به همراه به آرامگاه ويژه حمل مي شد. جهت مراسم پس از مرگ و مجلس يادبود و سوگ، از عموم وابستگان، و آشنايان دعوت به عمل مي آمد.
در اين گونه مجالس و نشست ها به طور معمول از دعوت شدگان با خوراک هاي گوناگون (شام يا ناهار) پذيرايي مي شد. آنچه که مسلم است، شرايط اقليمي و منطقه اي و آب و هوا نيز تأثير به سزايي در اين امر دانسته است. گروه هايي ديگر ازايرانيان، مردگان خود را درون ريگ زار يا نمک زارها، بدون تشريفات دفن مي کردند.
خدایا چه کسی تو رادراغوش گرفته که اینچنین ارامی؟ Д Ŧ Ŀ ã s![[تصویر: 91.gif]](http://blogcod.parsskin.com/zibasazi/other/1/91.gif)
![[تصویر: 78.gif]](http://blogcod.parsskin.com/zibasazi/joda-konandeh/78.gif)