(2014-06-02، 05:35 )GOMNAM نوشته است: فکر میکنم اگر ما ( من ) بتوانیم با مفهوم دعای آرامش زندگی کنیم ، سپردن را در حد و اندازه خودمان انجام داده ایم . خوشبختانه دعای آرامش ، به خوبی تکلیف ما را ، با دنیای دور و ورمان روشن میکند...

به طور کلی؛سپردن یعنی حمل نکردن آنچه که به من مربوط نمیشود! قدم سوم به من میگوید: من باید حرکت خودم را بکنم ، اما نتیجه آنرا حمل نکنم...اگر این داستان را مشابه کشاورزی کردن بدانیم ، قدم سوم میگوید: من باید بذر خوب و سالم را در زمان مناسب و در جای مناسب بکارم و آنرا آبیاری و مراقبت کنم ، اما با این حال ، چون دادن محصول وظیفه من نیست ( بخشی است که مربوط به خداست ) نباید نتیجه کارم را آنطور که دوست دارم تفسیر کنم! اگر چه برداشت محصولی خوب با شرحی که گفتم طبیعی به نظر میرسد ، درستش این است که ما قضاوتی در مورد نتیجه نداشته باشیم! نتیجه را به خدا بسپاریم حتی اگر باب میل ما نباشد! زیرا همانطور که با کار کردن قدمها متوجه شدیم ، ما انسانها جزء بسیار کوچکی از این عالم هستی هستیم و خداوند با قدرت و احاطه ای که بر کل هستی دارد ، بهتر از هر کسی میداند چه چیزی به صلاح ما هست یا نه!...وظیفه ما فقط و فقط این است که در راه درست قدم برداریم و آنچه خداوند برایمان مقدر میکند را ، با کمال فروتنی بپذیریم...(شخصا ، بارها به من ثابت شده ، هیچ تلاش صادقانه و درستکارانه ای ، در این جهان بدون پاداش مناسب نمی ماند)...