2014-01-18، 11:15
در واقع من در لحظاتی که ساکت و آرام هستم و به سمت خداوند توجه قلبی روحی و روانی دارم پندار و افکارم را متوجه حضور او نموده و او را احساس و درک میکنم مثلا در وقت نماز یا زمانیکه به سجده رفته ام آنگاه با آرامش و در کمال خضوض و خشوع حتی به صورت ظاهری با فروتنی و از اعماق وجودم پس از اظهار عجز و ناتوانی و اینکه به وجودش ایمان دارم و نه میدانم و نه میتوانم و خود را به او سپرده آنگاه قلبا از او میخواهم که کلیه کمبودهای اخلاقی مرا مرتفع گرداند