اندیشه امروز 8 بهمن ( a day at a time )
با گذشت زمان ، ارتباط با خداوند در زندگی روزانه من تبدیل به یک اصل و نیاز گشته مثل نفس کشیدن . من نیازمند جای بخصوصی برای دعا کردن نیستم زیرا خداوند همیشه صدای مرا می شنود . به کلمات و عبارات مخصوصی نیاز ندارم چرا که خداوند از قبل افکار مرا و نیازهای مرا می داند . فقط کافی است که توجه خود را به سمت خداوند جلب کنم و می دانم که او همیشه به من توجه دارد.
آیا می دانم که تنها اعتماد کامل به خداوند است که موجب می شود چیزهای خوب در زندگی من اتفاق افتد ؟
آیا ارتباط با خداوند به جزئی از وجود من مثل طپیدن قلب تبدیل شده است ؟همراه با رشد و پیشرفت در برنامه آیا من این عادت را جذب کرده ام که دست به دعا و نیایش بردارم . درگوشه اتاق خواب و در کنار رختخواب و یا در مسجد و در هر مکان دیگری .
آیا افکار من به صورت خودکار به سمت خداوند جلب می شود و هر جا که با مانعی برخورد کند از او طلب کمک می نماید ؟
" اجازه بده که دعا کردن یک عادت شود . "
کپی از این مطلب فقط با ذکر نام سایت forum.banianbehboodi.ir مجاز می باشد .
مشگل اینه که به بعضیا بیشتر از حدشون بها دادم