خارد از پشت مرا انگشت من / خم شود از بار منت پشت من
همتی کو تا نخارم پشت خویش / وارهم از منّت انگشت خویش

دلم تنگ ندانم صبر کردن زدلتنگی بوم راضی بمردن ز شرم روی ته مو در حجابم ندانم عرض حالم واته کردن

به یک دم زهد سی ساله به یک دم باده بفروشم ........اگر در باده اندازد رخت عکس تجلی را .

دلارامی که من دانم گر از پرده برون آید ........نبینی جز به میخانه ازین پس اهل تقوی را .

نالیدن از این فاصله ها کار قلم نیست
در خانه ی ما جز غم دوری تو غم نیست
افسانه نگو! چگونه دست از تو کِشم من؟
من عاشق چشمان تو ام! دستِ خودم نیست

دین و دل صد گوشه نشین داده به یغما...............آن خال که بر کنج لبش گوشه نشین است

هر چه زیباست مرا یاد تو می اندازد
آن که بیناست مرا یاد تو می اندازد
تو که نزدیک تر از من به منی می دانی
دل که شیداست مرا یاد تو می اندازد

خداوندا مده آن یار را غم
مبادا قامت آن سرو خم

تو می دانی که جان باغ ما اوست
مبا دا سرو جان از باغ ما کم

سفر کردم به هر شهری دویدم ............ چو شهر عشق من شهری ندیدم .
ندانستم از اول قدر آن شهر .............ز نا دانی بسی غربت کشیدم

چون عود نبود چوب بید آوردم _____________روی سیه و موی سپید آوردم
خود فرمودی که نا امیدی کفر است _________ فرمان تو بردم امید آوردم .