تار پود عالم امکان به هم پیوسته است .........عالمی را شاد کرد آنکس که یک دل شاد کرد

گفته بودم بعدازاین باید فراموشش کنم
دیدم اش ازیاد بردم گفته های خویش را
تا به من نزدیک شد گفتم سلام ای آشنا
گفتم اما نشنیدم جز صدای خویش را

من از عالم تو را تنها گزینم
.روا داری که من غمگین نشینم؟
دل من چون قلم اندر کف توست
ز تو ست ار شادمانم گر حزینم

خبر کن ای ستاره یار ما را
که دریابد دل افکار ما را
خبرکن آن طبیب عاشقان را
که تا شربت دهد بیمار ما را

ای عشق مرا به شط خون خواهی برد ........چون قیس به وادی جنون خواهی برد
فرهاد صفت در آرزویی شیرین ..........دنبال خودت به بیستون خواهی برد

کس مشکل اسرار اجل را نگشاد کس یک قدم از دایره بیرون ننهاد

من مینگرم ز مبتدی تا استاد عجز است به دست هر که از مادر زاد

دوستانم همه نابند طلا سیری چند
درد از همه شان دور بلا سیری چند
بی گل روی عزیزان نفسم می گیرد
بی حضور رفقا صلح و صفا سیری چند

من آن ابرم که بارانش تو هستی
همان یوسف که کنعانش تو هستی
مسافر میشوم تا آخر عمر
در آن راهی که پایانش تو هستی

امشب ای ماه به دردِ دلِ من تسکینی

آخر ای مـــاه تو همـــدردِ منِِ مسکینی

کاهشِ جان تو من دارم و خود می دانم

که تو از دوریِ خورشید چه ها می بینی!