پروانه ات میمانم...

ما که یقین داریم روزی پروانه خواهیم شد ...  

بگذار روزگار هرچه میخواهد 

پیله کند...

 

من یک پروانه ام

خدایا این انتخاب من نبود

پروانه ات می مانم

تا هوای نا مطبوع تنهایی ات را به آسمان بسپارم . . .

 از لمس صدايت
تارهای وجودم به لرزه در می آيند
ترانه ای بخوان...
آهنگت می شوم...
تا جهان را به رقص واداريم...

من کوتاه مي نويسم

خورشید که سر باز زد از تابیدن

درختی شدم

بی ریشه بی برگ

که نمی دانست

چگونه ایستاده است

 

زمان گذشت

تا بال های تو را دیدم

و هنوز حیرانم

چگونه یک پروانه

درختی را

نگاه داشته است...

 

من بلد نيستم دوستت نداشته باشم ...

  بلد نيستم حرف دلم را نگويم ...

 حتي بلد نيستم بگويم نمي خواهمت ، وقتي ، ميخواهمت ....

بلد نيستم نخندم  ، وقتي با تو ام ...

يا اخم كنم وقتي ناراحت ام ....

 من هيچ كاري بلد نيستم ....

 جز دوست داشتن  "  تو "