ما پذیرفتیم در برابر نيكوتين عاجز بوديم و اختيار زندگي از دست مان خارج شده بود.

قدم اول

- ما اقرار كرديم در برابر نيكوتين عاجز بوديم، كه اختيار زندگي از دستمان خارج شده بود.

با اولين اقرار كه در برابر نيكوتين عاجز هستيم، سريعاً در را براي دريافت كمك بر روي خود مي گشاييم. اين اقرار به عجز، قابليت ذهني بازتر و تمايل براي پذيرش نيرويي بالاتر از نيروي خودمان را به ما مي دهد. براي بعضي ها اين عمل مشكل است، اما اگر ما در برابر نيكوتين عاجز نبوديم، پس قادر مي بوديم هر زمان هر تعداد سيگار را كه اراده مي كرديم و مي خواستيم مصرف كنيم، بعضي روزها دو يا سه عدد مصرف كنيم، بعضي روزها يك پاكت يا بيشتر و بعضي روزها اصلاً مصرف نكنيم. بسياري از ما به سادگي نمي توانيم اين كار را بكنيم.

قسمت دوم قدم اول"اختيار زندگي از دستمان خارج شده بود" به سادگي قابل اثبات است. اگر مصرف نيكوتين را براي چند ساعتي تنها از طريق نيروي اراده شخصي خودمان متوقف نمائيم، بزودي متوجه مي شويم كه حقيقتاً چقدر اختيار زندگي از دستمان خارج است. اشتياق به سيگار كنترل ما را به دست مي گيرد و تا زماني كه نيكوتين مصرف مي كنيم، قابليت كمك گرفتن را نداریم.